Czasami mam wrażenie, że w Polsce polityka i teatr zaczęły się zlewać w jedno. Weźmy choćby sprawę 10-letniej Sary, która latem ubiegłego roku zadała pytanie w Sejmie i… stała się symbolem medialnego oburzenia. Nagłówki krzyczały o „strachu dzieci przed dziadkiem Kaczyńskim” i „dyskryminacji w Sejmie”, a Rzecznik Praw Dziecka pisała o fundamentalnym prawie do zadawania pytań. Wtedy wydawało się, że cała afera, nacechowana silnymi emocjami – minie, jak wiele takich „wrzaw”, aż do dziś, gdy dziewczynka w Gdańsku znalazła się w samym środku prawdziwego kryzysu szkolnego. Rodzice pozwali nauczycieli i pracowników szkoły, a sytuacja doprowadziła do rezygnacji części kadry. Wyraźnie widać, że niektóre dramaty mają swoją kontynuację, tylko w wersji zgoła odmiennej niż pierwotnie były opisywane.
Podobnie wygląda scena polityczna wokół paktu migracyjnego. Premier ogłasza sukcesy, triumfalnie zapewniając, że w Polsce nie będzie przymusowej relokacji migrantów i że granica z Białorusią jest „najlepiej strzeżona w Europie”. Tylko że dwa dni później okazuje się, że Komisja Europejska – wbrew pojawiającym się w mediach datom, nie podjęła żadnej decyzji. I choć sprawa jest jasna dla każdego, kto choć trochę pamięta kalendarium paktu, w mediach radość Donalda Tuska i polityków KO była na poziomie narodowego zwycięstwa. Polityka czasami przypomina więc spektakl, w którym każdy może być bohaterem, jeśli tylko odpowiednio wykrzyczy swój sukces.
Nie brakuje też lokalnych aktorów. Konfederacja protestuje przeciwko imigracji, mieszając fakty z własną narracją i zapominając jak jej własny lider Sławomir Mentzen optował za migracją i to ze strony Ukrainy, co było elementem – co sam przyznał – jego biznesu. Internauci komentują, politycy cytują, a prawda – ta cicha i nudna – zostaje gdzieś w cieniu. Podobnie przy awanturze o stadionowe wulgarne hasła, które są napiętnowane przez tych samych, którzy podobnymi słowami przez lata uderzali w adwersarzy, ubierając wszystko w wulgarne hasło ośmiu gwiazdek. Tu padają mocne słowa, tam wyświechtane frazesy – i znów mamy teatr, w którym emocje bywają ważniejsze niż fakty.
I w tym wszystkim pozostaje jedno: kto pamięta o tym, co naprawdę istotne? O dzieciach, o prawdziwych konsekwencjach decyzji, o uczciwej debacie. Czasem w polityce i mediach więcej jest cyrku niż odpowiedzialności, a my, obserwując, uczymy się odróżniać prawdziwe dramaty od przedstawień – choć nie zawsze jest to łatwe. Bo gdy emocje stają się scenariuszem, a prawda tylko rekwizytem, zostaje pytanie: kto tu naprawdę gra, a kto jest tylko tłem?
W polityce zdarzają się momenty, które – choćby nie wiem jak próbowano je relatywizować – pozostają faktami. Wizyta prezydenta Karola Nawrockiego w Waszyngtonie jest właśnie takim momentem. Już sam fakt, że w pierwszych tygodniach urzędowania głowa państwa rozmawia z przywódcą USA i uzyskuje gwarancję utrzymania, a nawet możliwego wzmocnienia obecności wojsk amerykańskich w Polsce, jest wydarzeniem bez precedensu. To nie jest sukces tylko Nawrockiego – to sukces Polski.
Co więcej, jego wymiar jest tym większy, im poważniej traktujemy dzisiejsze realia geopolityczne. Radosław Sikorski – polityk, którego trudno posądzać o sympatię do obecnego prezydenta – powiedział wprost: „Oczekuję, że prezydent Nawrocki wykorzysta tę pozycję uprzywilejowanych stosunków z prezydentem Trumpem do zwiększenia, a przynajmniej niezmniejszenia, amerykańskiej obecności wojskowej w Polsce. To – wydaje mi się – jest miara sukcesu bądź braku sukcesu tej wizyty.” Trudno o lepsze kryterium oceny. I fakty są takie, że ta miara została spełniona – a może nawet przekroczona.
„Armagedon” - tym słowem misjonarka świecka Marta Socha określa stan misji misjonarzy diecezji kieleckiej na Jamajce, w parafii Ducha Świętego w Maggotty, w diecezji Mandeville po przejściu huraganu Melissa, który spustoszył wyspę.
Parafią i misją kieruje ks. Marek Bzinkowski z Oleśnicy, siostry sercanki (w tym siostra z parafii Bukowa) i świecka misjonarka Marta Socha z parafii w Kostomłotach. Wspólnota niedawno obchodziła swoje 25-lecie, a obchodom przewodniczył bp Andrzej Kaleta.
Niszczycielski huragan „Melissa”, który przeszedł przez Karaiby, uszkodził również jedno z najważniejszych sanktuariów maryjnych Ameryki Łacińskiej - El Cobre na Kubie. Ogrom zniszczeń w kościele pielgrzymkowym, między innymi rozbite okna i rzeźby, pokazują zdjęcia zamieszczone w mediach społecznościowych.
„Dom, który wszyscy odwiedzamy, dom, który jest zawsze otwarty, dom wszystkich Kubańczyków, dom Matki leży w ruinie” , ubolewał koordynator projektów w archidiecezji Santiago de Cuba, Oscar Parada Pérez, w poruszającym wpisie w Internecie. Na razie brak pełnych informacji na temat dokładnego rozmiaru zniszczeń.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
