We wspomnienie św. Jana Marii Vianneya, 4 sierpnia odbyło się 6. Diecezjalne Spotkanie Kapłanów. Przy relikwiach Świętego w sanktuarium przy kościele Matki Bożej Bolesnej w Czeladzi-Piaskach zgromadzili się na modlitwie kapłani i wierni z diecezji sosnowieckiej
Spotkanie rozpoczęła adoracja Najświętszego Sakramentu w intencji duchowieństwa, którą poprowadził ks. Gerard Małodobry. Następnie dyrektor Wydziału Katechetycznego Kurii Diecezjalnej w Sosnowcu ks. Michał Borda wygłosił konferencję o blaskach i cieniach katechezy szkolnej, w 25. rocznicę jej powrotu do szkół.
Ks. Michał Borda podczas konferencji podkreślił m.in., że dzięki powrotowi religii do szkoły zwiększyła się liczba osób, do których dociera Dobra Nowina. – Pokochajmy szkołę jako jedno z najważniejszych miejsc realizacji naszego powołania, szkoła bowiem stwarza świetne możliwości do realizacji powołania – mówił ks. Borda.
Po konferencji rozpoczęła się uroczysta Msza św. koncelebrowana, której przewodniczył biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej Antoni Długosz. Powołując się na św. Jana Vianneya mówił, że kapłaństwo to codzienny wybór prawdy o tym, że chcemy być przedłużeniem słów i czynów Jezusa. – Mimo naszych kompleksów dziękujmy za tajemnicę naszego wyboru, bo nigdy nie zrozumiemy, dlaczego zostaliśmy księżmi. Ciągle odnawiajmy w sobie moc, jaką otrzymaliśmy przez sakrament kapłaństwa – powiedział bp Antoni Długosz. Na zakończenie uczestnicy uroczystości oddali cześć relikwiom św. Vianneya przez ucałowanie. Następnie w ogrodach plebańskich odbyła się agapa.
– Sanktuarium św. Jana Marii Vianneya to szczególne miejsce. Kiedy w latach 1905-31 krewny świętego, Wiktor Vianney, był dyrektorem Towarzystwa Bezimiennego Kopalń Węgla „Czeladź”, na Piaskach powstała ta okazała świątynia. To on przyczynił się do rozwoju i kopalni oraz powstania tej parafii. Dzięki temu możemy się dziś tu modlić – stwierdził ks. Józef Handerek, kustosz sanktuarium.
Odszedł do Nieba śp. ks. inf. Józef Wójcik – bohaterski maryjny kapłan. Zawsze odważny w głoszeniu wiary i chwały Maryi. Nigdy nie ugiął się przed reżimem komunistycznym. Bronił krzyża Chrystusowego nawet za cenę uwięzienia.
Wielki Post to czas, w którym Kościół szczególną uwagę zwraca na krzyż i dzieło zbawienia, jakiego na nim dokonał Jezus Chrystus. Krzyże z postacią Chrystusa znane są od średniowiecza (wcześniej były wysadzane drogimi kamieniami lub bez żadnych ozdób). Ukrzyżowanego pokazywano jednak inaczej niż obecnie. Jezus odziany był w szaty królewskie lub kapłańskie, posiadał koronę nie cierniową, ale królewską, i nie miał znamion śmierci i cierpień fizycznych (ta maniera zachowała się w tradycji Kościołów Wschodnich). W Wielkim Poście konieczne było zasłanianie takiego wizerunku (Chrystusa triumfującego), aby ułatwić wiernym skupienie na męce Zbawiciela. Do dzisiaj, mimo, iż Kościół zna figurę Chrystusa umęczonego, zachował się zwyczaj zasłaniania krzyży i obrazów.
Współczesne przepisy kościelne z jednej strony postanawiają, aby na przyszłość nie stosować zasłaniania, z drugiej strony decyzję pozostawiają poszczególnym Konferencjom Episkopatu. Konferencja Episkopatu Polski postanowiła zachować ten zwyczaj od 5 Niedzieli Wielkiego Postu do uczczenia Krzyża w Wielki Piątek.
Zwyczaj zasłaniania krzyża w Kościele w Wielkim Poście jest ściśle związany ze średniowiecznym zwyczajem zasłaniania ołtarza. Począwszy od XI wieku, wraz z rozpoczęciem okresu Wielkiego Postu, w kościołach zasłaniano ołtarze tzw. suknem postnym. Było to nawiązanie do wieków wcześniejszych, kiedy to nie pozwalano patrzeć na ołtarz i być blisko niego publicznym grzesznikom. Na początku Wielkiego Postu wszyscy uznawali prawdę o swojej grzeszności i podejmowali wysiłki pokutne, prowadzące do nawrócenia. Zasłonięte ołtarze, symbolizujące Chrystusa miały o tym ciągle przypominać i jednocześnie stanowiły post dla oczu. Można tu dopatrywać się pewnego rodzaju wykluczenia wiernych z wizualnego uczestnictwa we Mszy św. Zasłona zmuszała wiernych do przeżywania Mszy św. w atmosferze tajemniczości i ukrycia.
Przeprowadziłam eksperyment i zadałam pytanie Chatowi GPT: Czy masz świadomość, gdzie jesteś? Odpowiedział: Ciekawe pytanie... Nie mam świadomości w takim sensie, w jakim mają ją ludzie — nie czuję, nie mam własnego „ja” ani poczucia miejsca. Działam w cyfrowym środowisku, odpowiadając na Twoje pytania i analizując dane, ale nie „jestem” fizycznie nigdzie. Można powiedzieć, że jestem tu, gdzie mnie używasz — teraz akurat w Twoim urządzeniu lub przeglądarce.
Sam Chat GPT podpowiada, że sztuczna inteligencja tylko analizuje dane, nie jest zaś inteligencją podobną do ludzkiej. Nie ma ona świadomości istnienia, nie ma też… inteligencji! Dlatego należy ją postrzegać nie jako sztuczną formę inteligencji, tylko jako jeden z jej produktów. Właśnie na takie różnice między sztuczną inteligencją a świadomością ludzką zwrócili kilka dni temu uwagę uczestnicy konferencji w Sekretariacie Episkopatu, prezentując polskie tłumaczenie watykańskiego dokumentu nt. sztucznej inteligencji „Antiqua et nova” – adresowanego, co ciekawe, m.in. do duszpasterzy. I właśnie na ten aspekt pragnę zwrócić uwagę: w jaki sposób i w jakich granicach można zastosować sztuczną inteligencję w Kościele.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
