Z Polski

Komentarz

Dlaczego Kościół nie milczy?

Jezus mówił do pierwszych chrześcijan: „Idźcie i głoście! Idźcie i nauczajcie!”.

Wielu z ok. 33 mln katolików w Polsce dzieli się z innymi swoją wiarą, która – jak pisał św. Jan Paweł II – „umacnia się, gdy jest przekazywana”. Ponad 21 tys. sióstr i braci zakonnych świadczy słowem i przykładem o miłosiernej miłości Boga wśród chorych i potrzebujących. Około 31 tys. księży diecezjalnych i zakonnych w Polsce głosi Słowo Boże z ambony, w rozmowach, na wykładach, na lekcjach religii, a także w Internecie. Ponad 150 biskupów w Polsce mówi homilie i wypowiada się na różne tematy, korzystając także ze środków społecznego przekazu czy komunikatorów, takich jak Twitter i Facebook.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Nauczający pasterze Kościoła wypełniają słowa św. Pawła skierowane do biskupa Tymoteusza: „Zaklinam cię na Boga i Chrystusa Jezusa (...): głoś naukę, nastawaj w porę i nie w porę, wykazuj błąd, napominaj, podnoś na duchu z całą cierpliwością w każdym nauczaniu” (Drugi List do Tymoteusza 4, 1-2). Kościół nie milczy i milczeć nie może, bo do tego wzywa sam Jezus i Pismo Święte. Jedno z najczęściej występujących słów w Biblii to właśnie słowo „mówić” (hebrajskie – „amar”, greckie – „lego”). Występuje ono ok. 6 tys. razy. Ludzie Kościoła więc z natury są wezwani do mówienia. Powstaje tylko pytanie: Czy pasterzy naszych dusz tylko wysłuchamy, czy posłuchamy?

Ks. Paweł Rytel-Andrianik, Rzecznik Konferencji Episkopatu Polski

Łowicz

Sakra najmłodszego biskupa w Polsce

Reklama

Uroczysta sakra biskupia ks. Wojciecha Osiala odbyła się 4 lutego 2016 r. w bazylice katedralnej w Łowiczu. We Mszy św. uczestniczyło liczne grono biskupów, w tym abp Celestino Migliore – nuncjusz apostolski w Polsce oraz duchowni i wierni Kościoła łowickiego. Liturgii święceń biskupich, na którą przybyło ponad 20 przedstawicieli Episkopatu, przewodniczył bp Andrzej F. Dziuba, który wygłosił także homilię, w której nawiązał m.in. do tajemnicy powołania. Biskup łowicki był też głównym konsekratorem w tej uroczystości, natomiast współkonsekratorami byli abp Celestino Migliore oraz abp Marek Jędraszewski – metropolita łódzki.

Na zakończenie Mszy św. nowy biskup pomocniczy diecezji łowickiej skierował do wiernych słowa podziękowania. Zauważył, że w tej katedrze, w której niegdyś przyjął sakrament kapłaństwa, udzielono mu święceń biskupich. Warto podkreślić, że w tej świątyni bp Wojciech Osial przyjął także inne sakramenty.

BP KEP

Tarnów

Święcenia biskupa z misyjną pasją

W bazylice katedralnej w Tarnowie 6 lutego br. odbyły się święcenia biskupie ks. Leszka Leszkiewicza. Jego konsekratorem był biskup tarnowski Andrzej Jeż, a współkonsekratorami – bp Wiesław Lechowicz i bp Stanisław Salaterski.

– W sercu biskupa uprzywilejowane miejsce powinni zajmować ludzie ubodzy duchowo i materialnie – powiedział w homilii kard. Stanisław Dziwisz. Nawiązując do Roku Świętego Miłosierdzia, Metropolita krakowski życzył nowemu biskupowi pomocniczemu diecezji tarnowskiej, by był dobrym Samarytaninem dla wszystkich, których spotka na drodze swojej służby. Kard. Dziwisz podziękował Kościołowi tarnowskiemu za niezwykłe zaangażowanie misyjne ks. Leszkiewicza. – Obdarzony licznymi powołaniami dzieli się nimi ofiarnie z innymi Kościołami na kilku kontynentach, zwłaszcza w Afryce i Ameryce Południowej. Z tej grupy – jak wiemy – wywodzi się również ks. Jan Piotrowski – obecny biskup kielecki – dodał kard. Dziwisz.

Hasłem posługi nowego biskupa pomocniczego diecezji tarnowskiej są słowa: „In Gaudio Evangelii”.

KAI

Myśli kardynała Stefana Wyszyńskiego

Reklama

Ciężko jest być wiernym Bożym przykazaniom, ale zachowanie ich daje radość, a pogwałcenie mnoży krzyże i mękę.

Krótko

• Prezydent Andrzej Duda podpisał nowelizację ustawy ws. zasad inwigilacji, która jest wykonaniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

• Strona rosyjska odmówiła doręczenia 2 kontrolerom lotów ze Smoleńska wezwań do stawienia się przed polską prokuraturą, aby postawić im zarzuty – poinformowała Naczelna Prokuratura Wojskowa. Moskwa powołała się na europejską konwencję o pomocy prawnej w sprawach karnych z 1959 r.

• Ponad 100 tys. podpisów zebrano już pod wnioskiem o referendum w sprawie nieprzyjmowania imigrantów. Akcję organizuje ruch Kukiz’15.

• Do Polski dotrze w marcu 100-osobowa grupa uchodźców. W ciągu 2 lat Polska ma przyjąć 7 tys. uchodźców, którzy do Europy dotarli przez Włochy i Grecję.

• Katastrofa smoleńska zostanie zbadana przez nową komisję. Minister obrony narodowej powołał przy Komisji Badania Wypadków Lotniczych zespół, który zajmie się tą sprawą. Na jego czele stanął dr inż. Wacław Berczyński.

• Cykl audycji dotyczących Chrztu Polski w ramach niedzielnego porannego programu „Familijna Jedynka” rozpoczęła Redakcja Programów Katolickich Polskiego Radia. W Internecie uruchomiony został również specjalny serwis radiowy poświęcony 1050. rocznicy Chrztu Polski. Serwis dostępny jest pod adresem: www.polskieradio.pl/1050-rocznica-chrztu-Polski/Tag17642 .

• Na wieczną wartę odeszła 5 lutego br. Maria Stypułkowska-Chojecka, ps. Kama, żołnierz AK, łączniczka-sanitariuszka w batalionie „Parasol”, uczestniczka wielu akcji, m.in. akcji Kutschera, odznaczona m.in.: Krzyżem Walecznych (dwukrotnie – 1944), Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1944), Krzyżem Partyzanckim, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej.

Strony informacyjne przygotowano na podstawie doniesień korespondentów własnych, Radia Vaticana, KAI, BP KEP oraz RIRM.

Drodzy bracia i siostry! Dzisiaj chciałbym wam powiedzieć o kolejnej, po św. Katarzynie Sieneńskiej i św. Katarzynie z Bolonii świętej noszącej imię Katarzyna. Myślę o św. Katarzynie z Genui, znanej przede wszystkim z powodu jej wizji czyśćca. Tekst, który opisuje jej życie i myśl, został opublikowany w tym liguryjskim mieście w 1551 r. Jest podzielony na trzy części: „Życie i nauka”, „Udowodnienie i wyjaśnienie czyśćca” - bardziej znana jako Traktat oraz „Dialog między duszą a ciałem”. Redaktorem końcowym był spowiednik Katarzyny, ks. Cattaneo Marabotto. Katarzyna urodziła się w Genui w 1447 r. Była ostatnią z pięciorga dzieci. Została osierocona przez ojca, Giacomo Fieschi, gdy była jeszcze dzieckiem. Matka, Francesca di Negro, dała jej dobre wychowanie chrześcijańskie, na tyle, że starsza z dwóch córek została zakonnicą. W wieku szesnastu lat Katarzyna został wydana za mąż za Giuliano Adorno, człowieka, który po wielu doświadczeniach militarnych i handlowych na Bliskim Wschodzie, powrócił do Genui, aby się ożenić. Życie małżeńskie nie było łatwe, także ze względu na charakter małżonka, uzależnionego od hazardu. Sama Katarzyna miała początkowo skłonność do prowadzenia pewnego rodzaju życia światowego, w którym jednakże nie mogła odnaleźć spokoju. Po dziesięciu latach, w jej sercu było głębokie poczucie pustki i goryczy. Nawrócenie rozpoczęło się 20 marca 1473 r., dzięki wyjątkowym przeżyciom. Udawszy się do kościoła świętego Benedykta i klasztoru Matki Bożej Łaskawej, aby się wyspowiadać, klękając przed kapłanem, „otrzymała - jak sama pisze - ranę w sercu, ogromną miłość ku Bogu”, z bardzo jasną wizją swojej nędzy i wad, a jednocześnie dobroci Boga, że omal nie zemdlała. Z tego doświadczenia zrodziła się decyzja, która ukierunkowała całe jej życie: „Nigdy więcej świata, nigdy więcej grzechów” (por. Vita mirabile, 3rv). Wówczas Katarzyna uciekła, przerywając spowiedź. Gdy wróciła do domu, weszła do najodleglejszego pokoju i długo płakała. W tym momencie była już wewnętrznie pouczona o modlitwie i świadoma ogromnej miłości Boga względem niej, grzesznej. Było to doświadczenie duchowe, którego nie mogła wyrazić słowami (por. Vita mirabile, 4r). To właśnie przy tej okazji ukazał się jej cierpiący Jezus, niosący krzyż, jak jest to często przedstawiane w ikonografii świętej. Kilka dni później wróciła do księdza, by w końcu dokonać dobrej spowiedzi. Tutaj zaczęło się owo „życie oczyszczenia”, które przez długi czas było przyczyną jej stałego bólu za popełnione grzechy i pobudziło do przyjmowania pokuty i ofiar, aby ukazać Bogu swoją miłość. Na tej drodze Katarzyna coraz bardziej przybliżała się do Pana, aż do wejścia w to, co nazywa się „życiem zjednoczenia”, to znaczy relacji wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem. W Vita mirabile napisano, że jej dusza była prowadzona i pouczana wewnętrznie jedynie słodką miłością Boga, który dawał jej wszystko, czego potrzebowała. Katarzyna oddała się niemal całkowicie w ręce Pana, aby żyć przez około dwadzieścia pięć lat - jak pisze - „bez pośrednictwa jakiegokolwiek stworzenia, żyć pouczana i rządzona przez samego Boga”(Vita mirabile, 117r-118r), karmiąc się nade wszystko nieustanną modlitwą i Komunią Świętą przyjmowaną każdego dnia, co w jej czasach nie było powszechne. Dopiero wiele lat później Pan dał jej kapłana, który zatroszczył się o jej duszę. Katarzyna zawsze niechętnie zwierzała się i wyrażała doświadczenie swej mistycznej komunii z Bogiem, przede wszystkim ze względu na głęboką pokorę, jaką doświadczała w obliczu łask Pana. Jedynie perspektywa uwielbienia i możliwości pomagania w rozwoju duchowym innych ludzi pobudziła ją, aby powiedzieć innym, co się w niej wydarzyło, począwszy od chwili nawrócenia, które było jej doświadczeniem pierwotnym i podstawowym. Miejscem jej wstąpienia na szczyty mistyki był szpital Pammatone, największy kompleks szpitalny w Genui, którego była dyrektorką i inspiratorką. Tak więc Katarzyna żyła życiem w pełni czynnym, pomimo owej głębi swego życia duchowego. W Pammatone utworzyła się wokół niej grupa zwolenników, uczniów i współpracowników, zafascynowanych jej życiem wiary oraz miłością. Sam jej małżonek Giuliano Adorno, został nim na tyle pozyskany, że porzucił rozpustne życie, aby stać się tercjarzem franciszkańskim, przenieść do szpitala, i pomagać swej żonie. Zaangażowanie Katarzyny w opiekę nad chorymi trwało aż do końca jej ziemskiej pielgrzymki, 15 września 1510 r. Od nawrócenia do śmierci nie było wydarzeń nadzwyczajnych, ale dwa elementy charakteryzują całe jej życie: z jednej strony doświadczenie mistyczne, to znaczy głębokie zjednoczenie z Bogiem, odczuwane jako unia oblubieńcza, a z drugiej opieka nad chorymi, organizowanie szpitala, służba bliźniemu, zwłaszcza najbardziej potrzebującym i opuszczonym. Te dwa bieguny - Bóg i bliźni wypełniają całkowicie jej życie, praktycznie spędzone w obrębie szpitalnych murów. Drodzy przyjaciele, nigdy nie wolno nam zapominać, że im bardziej miłujemy Boga i trwamy w modlitwie, tym bardziej potrafimy prawdziwie kochać otaczające nas osoby, ponieważ będziemy zdolni do dostrzeżenia w każdej osobie oblicza Pana, który kocha bezgranicznie, nie czyniąc różnic. Mistyka nie tworzy dystansu wobec bliźniego, nie tworzy życia abstrakcyjnego, lecz raczej przybliża do drugiego człowieka ponieważ zaczyna się postrzegać świat oczyma i sercem Boga. Myśl Katarzyny o czyśćcu, ze względu na którą jest ona szczególnie znana, jest skondensowana w ostatnich dwóch częściach cytowanej księgi: „Traktat o czyśćcu” i „Dialogu między duszą a ciałem”. Ważne, aby zauważyć, że Katarzyna w swym doświadczeniu mistycznym nie ma nigdy szczególnych objawień o czyśćcu czy też doznających tam oczyszczenia duszach. Jednakże w pismach inspirowanych naszą Świętą jest to element centralny, a sposób jego opisania ma cechy oryginalne, na tle swej epoki. Pierwszy rys indywidualny dotyczy „miejsca” oczyszczenia dusz. W jej czasach przedstawiano go głównie odwołując się do obrazów związanych z przestrzenią: sądzono, że istnieje pewna przestrzeń, gdzie miałby się znajdować czyściec. U Katarzyny jednak czyściec nie jest przedstawiony jako element krajobrazu wnętrzności ziemi: jest to ogień nie zewnętrzny, ale wewnętrzny. Czyściec jest ogniem wewnętrznym. Święta mówi o drodze oczyszczenia duszy ku pełnej komunii z Bogiem, wychodząc od swojego doświadczenia głębokiego bólu z powodu popełnionych grzechów, w porównaniu z nieskończoną miłością Boga (por. Vita mirabile, 171v). Słyszeliśmy, że w czasie nawrócenia Katarzyna nagle odczuwa dobroć Boga, nieskończoną odległość swego życia od tej dobroci oraz palący ogień w swym wnętrzu. To jest ten ogień, który oczyszcza, jest to wewnętrzny ogień czyśćca. Także i tu jest rys oryginalny w porównaniu z myślą tamtej epoki. W istocie nie wychodzi się od zaświatów, aby powiedzieć o mękach czyśćcowych - jak to było w zwyczaju w tym czasie, a być może jeszcze dziś - aby następnie wskazać drogę do oczyszczenia i nawrócenia. Nasza Święta wychodzi od własnego doświadczenia życia wewnętrznego na drodze ku wieczności. Dusza - mówi Katarzyna - przedstawia się Bogu jako nadal związana pragnieniami i cierpieniami wynikającymi z grzechu, a to uniemożliwia jej, aby cieszyła się uszczęśliwiającą wizją Boga. Katarzyna stwierdza, że Bóg jest tak święty i czysty, że dusza zbrukana grzechem nie może się znaleźć w obecności Bożego majestatu (por. Vita mirabile, 177r). Także i my czujemy, jak bardzo jesteśmy oddaleni, jak bardzo jesteśmy pełni tak wielu rzeczy, które uniemożliwiają nam widzenie Boga. Dusza jest świadoma ogromnej miłości i doskonałej sprawiedliwości Boga, i w konsekwencji cierpi, że nie odpowiedziała w sposób prawidłowy i doskonały na tę miłość, a właśnie sama miłość wobec Boga staje się tym samym płomieniem, sama miłość oczyszcza z rdzy grzechu. U Katarzyny można dostrzec obecność źródeł teologicznych i mistycznych, z których zazwyczaj czerpano w owym czasie. W szczególności odnajdujemy typowy obraz zaczerpnięty od Dionizego Areopagity, to jest złotą nić, łączącą serce człowieka z samym Bogiem. Kiedy Bóg oczyścił człowieka, wiąże go cieniutką złotą nicią, jaką jest Jego miłość, i pociąga go ku sobie uczuciem tak silnym, że człowiek staje się „pokonanym, zwyciężonym, pozbawionym siebie”. W ten sposób serce człowieka jest opanowane przez miłość Boga, która staje się jedynym przewodnikiem, jedynym poruszycielem jego egzystencji (por. Vita mirabilis, 246 rv). Owa sytuacja wyniesienia ku Bogu i powierzenia się Jego woli, wyrażona obrazem nici, jest używana przez Katarzynę, aby wyrazić działanie światła Bożego na dusze w czyśćcu, światła, które je oczyszcza i unosi do wspaniałości promienistego blasku Bożego (por. Vita mirabilis, 179r). Drodzy przyjaciele! Święci w swoim doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem, osiągają tak głębokie „poznanie” Bożych tajemnic, w którym nawzajem przenikają się miłość i poznanie, że stanowią pomoc dla teologów w ich wysiłkach badawczych, intellectus fidei rozumienia tajemnic wiary, rzeczywistego zgłębienia tajemnic, na przykład, czym jest czyściec. Poprzez swe życie święta Katarzyna poucza nas, że im bardziej kochamy Boga i wchodzimy w zażyłość z Nim na modlitwie, to tym bardziej pozwala się On poznawać i rozpala nasze serca swoją miłością. Pisząc o czyśćcu, Święta przypomina nam podstawową prawdę wiary, która staje się dla nas zachętą do modlitwy za zmarłych, aby mogli oni osiągnąć uszczęśliwiającą wizję Boga w komunii świętych (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1032). Pokorna, wierna i wielkoduszna służba, jaką Święta zaoferowała przez całe życie w szpitalu Pammatone, to jasny przykład miłości dla wszystkich i szczególna zachęta dla kobiet, które wnoszą fundamentalny wkład na rzecz społeczeństwa i Kościoła, wraz ze swą cenną pracą, ubogaconą przez ich wrażliwość i poświęcenie się dla najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących. Dziękuję. Tłum. st (KAI)/Watykan