Reklama

Niedziela Wrocławska

Składać ręce czy zakasać rękawy

O roli świeckich w Kościele z bp. Andrzejem Siemieniewskim rozmawia Krzysztof Kunert

Niedziela wrocławska 47/2016, str. 6-7

[ TEMATY ]

wywiad

świeccy

B.M. Sztajner

Wielka Pokuta. Jasna Góra 15 października 2016 r.

Wielka Pokuta. Jasna Góra 15 października 2016 r.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

KRZYSZTOF KUNERT: – W naszej diecezji jest półtora miliona wiernych świeckich. To olbrzym, który śpi czy olbrzym, który się obudził?

BP ANDRZEJ SIEMIENIEWSKI: – Rzeczywiście, często używa się określenia „olbrzym”. Niestety, równie często w kontekście „olbrzyma śpiącego”. Może więc lepiej byłoby mówić o olbrzymie w tym znaczeniu, że Pan Bóg ma wielkie zamiary i wielkie plany wobec swojego Kościoła. Odpowiadając na pytanie, powiedziałbym, że świeccy w Kościele to olbrzym „budzący się”.

– Jakie jest miejsce świeckich w Kościele?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Podpowiada nam to sama nazwa „świeccy”. Musimy pamiętać, że z punktu widzenia językowego, wywodzi się od słowa „świat”. Cóż to ma znaczyć? Określa tych, którzy żyją w swoich rodzinach, chodzą z rana do pracy, wyruszają rano do szkoły, są zanurzeni w świecie. Nie w takim sensie, aby świat miał ich zdominować i przemieniać, ale w sensie ewangelicznym, aby stawali się zaczynem. Jednym zdaniem, tacy świeccy są po to, aby świat przemieniać.

– Wśród tak rozumianych świeckich są osoby ze wspólnot czy będące blisko parafii. Jakie jest ich miejsce w Kościele?

Reklama

– Często mówiąc „świeccy”, wyobrażamy sobie owe miliony. Myślę jednak, że bardziej przydadzą nam się kategorie biblijne, choćby taka kategoria jak „reszta Izraela”. Co ono znaczy? Oznacza tych, którzy czuli się bardziej powołani, tych którzy czuli się wezwani do większej wierności w modlitwie i działaniu. Przekładając to na współczesny czas, powiemy tak o osobach i wspólnotach aktywnych, modlących się i działających. Pamiętajmy jednak, że „reszta Izraela” była po to, aby modlić się o przebudzenie całego narodu. Podobnie patrzmy na osoby aktywne w naszych parafiach i wspólnotach.

– Ta reszta jest po to, aby realizować wizje duszpasterzy czy raczej by być podmiotem działań w Kościele?

– Istnieją pewne podstawowe dynamizmy w Kościele wskazywane przez Ojca Świętego, takie jak Rok Miłosierdzia, czy wcześniej Rok Świętego Pawła, Rok Maryjny. O czym one świadczą? O tym, że cały Kościół jako wspólnota ludu Bożego jest zaproszona, aby w danym czasie realizować intuicje płynące ze Stolicy Apostolskiej. Mamy też intuicje płynące np. ze strony episkopatu Polski. Dlaczego o tym mówię? Dlatego, że choć są pewne wskazówki i drogowskazy, które płyną od pasterzy Kościoła, nie oznacza to, że Duch Święty przestaje działać w sercach poszczególnych osób i wspólnot. Tutaj najlepszym przykładem stała się dla mnie inicjatywa Wielkiej Pokuty. Z jednej strony jest zgodna z tematem Roku Miłosierdzia i odnowy Chrztu Świętego, a z drugiej, nie popłynęła ze wskazań odgórnych. Stała się przejawem otwarcia serc inicjatorów, ludzi świeckich.

– Codziennie spotykam się księżmi i świeckimi z naszej diecezji. Część duszpasterzy mówi, że wspólnoty nie bardzo chcą się angażować w działania diecezjalne, że ciągną w swoją stronę. Natomiast członkowie wspólnot twierdzą, że nie są po to , aby robić frekwencję na tych spotkaniach, tylko chcą być traktowani podmiotowo. Jak pogodzić ogień z wodą?

Reklama

– Trzeba nam się uwolnić od myślenia konfrontacyjnego, a podjąć myślenie uczniów, którzy wspólnie idą za Panem Jezusem. Jeśli tak pojmujemy ten wspólny marsz pasterzy i ludzi świeckich, to zaczynamy widzieć nie tyle konfrontację, co potrzebę wzajemnej posługi. Duszpasterz ma posługę Słowa i posługę sakramentalną, a świeccy są do tego powołani, aby odczytywać potrzeby w tym świecie. Podam konkretny przykład. Jakiś czas temu papież Franciszek powiedział, że skoro w obecnym świecie tak bardzo żywy jest problem wymuszonych migracji, czy to zarobkowych czy ze stref wojen, chrześcijanie powinni bardziej o tym myśleć. To był ogólny drogowskaz do zrealizowania według odpowiedzi Ducha Świętego. Niewiele tygodni później usłyszałem od świeckich właśnie, że powinniśmy jakoś odpowiedzieć. I zorganizowali przyjazd i opiekę nad kilkoma rodzinami chrześcijan z Syrii, którzy właśnie uciekli ze sfery wojny. Bracia przyjęli braci i przez bardzo długi czas opiekowali się nimi i dalej się opiekują. To pokazuje wzajemne dopełnianie się drogowskazów płynących z góry oraz wypełnienia ich życiem i treścią przez ludzi świeckich. W takim podejściu nie ma wzajemnego wyszarpywania sobie, kto tu ma grać pierwsze skrzypce, kto tutaj ma grać rolę kierownika, tylko raczej jak nasłuchiwać siebie wzajemnie i jak wypełniać wolę Bożą na dzisiaj.

– Na początku października we Wrocławiu ok. 20 tys. osób na proaborcyjnym „czarnym marszu” atakowało głównie Kościół katolicki. Skromną odpowiedzią była inicjatywa duszpasterstwa Solniczka. Wracam do pytania o sen olbrzyma. Kto powinien go obudzić?

– Tak jak tzw. czarne marsze miały miejsce, tak miały miejsce reakcje na nie w postaci różnych działań środowisk chrześcijańskich. Podkreślam słowo „reakcja”, bo chociaż takie odpowiedzi są potrzebne, to jeszcze bardziej potrzebne są działania, które wypływają z podpowiedzi Ducha Świętego. Być podmiotem, który kreuje rzeczywistość, być podmiotem, który pociąga za sobą innych, na tym powinny polegać nasze główne działania. Dlatego inicjatywa Wielkiej Pokuty, o której wspomniałem, wydaje mi się taka adekwatna i dobra, gdyż ona nie była reakcją na czyny nieprzyjaznych Kościołowi osób, ale reakcją na działanie Ducha Świętego.

– Może świeccy powinni bardziej składać ręce niż zakasać rękawy?

Reklama

– Potrzebne jest jedno i drugie. Jeśli już zastanawiać się nad modlitwą i działaniem to raczej mówmy o proporcjach. Są mianowicie tacy w ludzie Bożym, którzy są powołani do tego, by w ich życiu dominowała modlitwa. Łatwo wyobrazić sobie klasztor Sióstr Benedyktynek powołanych do spędzenia całych godzin w kaplicy na modlitwie. Warto przy tym zastanowić się, czy ręce mają być tylko złożone na modlitwie? Być może także powinny być rozłożone, aby przyjmować Boże dary, aby być otwartym na to, co Pan Bóg podpowie. Ludzie świeccy, oczywiście, nie mają ani czasu ani możliwości ani pewnie powołania, aby modlić się w takim wymiarze. Bardziej charakterystyczne będzie dla nich owo zakasywanie rękawów i branie się do roboty. Byle zawsze z tym jednym uchem nadstawionym na to, co Pan Bóg mówi.

– Młodzi są przyszłością Kościoła. 15 tys. młodych ludzi z całego świata w lipcu bieżącego roku robiło wrażenie?

– Zdecydowanie tak. Wrażenie mocne, piękne i wszyscy byliśmy pod głębokim wrażeniem ich obecności i modlitwy.

– Przywołajmy trochę cyfr. Ponad 10 tys. młodych ludzi na pielgrzymce do Trzebnicy, wcześniej koło 2 tys. na diecezjalnym spotkaniu w ramach Niedzieli Palmowej i podobna ilość we wrześniu na Ślęży. To są dobre liczby, jeśli chodzi o naszą diecezję?

– Odwołam się do przykładu proroka Eliasza, który rozglądając się wokół siebie po kraju musiał powiedzieć: „Panie Boże, opuścili twoje ołtarze, Panie Boże porzucili twoje słowo”. Jaka była reakcja proroka? „Dlatego właśnie rozpaliłem się dla chwały Pana Boga Zastępów”. Te kilka tysięcy osób to jest posługa Eliaszowa. To ci, których jest mniej niż pozostałych, ale to są ci, którzy na naszych oczach rozpalają się dla chwały Pana Boga Zastępów. Dlatego idą na pielgrzymkę, są wolontariuszami ŚDM, bo chcą rozpalić się dla chwały Pana Boga. Właśnie sytuacja odstępstwa czy odchodzenia innych staje się okazją do motywacji i potrzebą rozpalenia wewnętrznego ognia.

Reklama

– Jeżeli jednak te kilka tysięcy ludzi w naszej diecezji zestawimy z 40 tys. uczniów szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych uczących się we Wrocławiu, to czy te kilka tysięcy nadal brzmi dobrze?

– Brzmi dobrze, o ile przypomnimy sobie że Duch Święty nie występuje przez rubryki i cyferki, tylko działa przez ogień. Wystarczy mała iskra, aby rozpalić wielki ogień. Nie musi być wielka, nie musi być 10-metrowym płomieniem. Podobnie wystarczy jedna osoba, by zachęcić i rozpalić wielu innych.

– To chciałbym zapytać o ten ogień w duszpasterstwach akademickich. We Wrocławiu należy do nich kilka procent studentów , być może ok. 2-3 tys. Może ten ogień nie bardzo chce się palić?

– To prawda, że powinniśmy również w ten sposób patrzeć na rzeczywistość. Z jednej strony cieszyć się pięknymi duszpasterstwami akademickimi, pięknymi wspólnotami życia małżeńskiego, życia rodzinnego, działania w świecie, które są przecież w naszej diecezji. Z drugiej strony ważne jest to spojrzenie, którego też Pan Jezus udzielał swoim uczniom, kiedy mówił: „Spójrzcie na pola, bo już dojrzały do żniw”. I w ten sposób rozpalał serca Apostołów. Ciekawe, że miało to miejsce po bardzo owocnym i skutecznym dialogu z jedną tylko osobą, z Samarytanką. Pan Jezus pokazał, że rozmowa z jedną Samarytanką ma się stać iskrą, która rozpali wielki ogień. Także takie trzeźwe statystyczne spojrzenie może stać się nie tyle motywem do zniechęcenia, ile do rozpalenia serca. Tym różni się socjologia od teologii. Socjologia opisuje rzeczywistość, jaka jest. Teologia chcę się wczuwać w rzeczywistość Bożymi oczami. Jeśli dostrzegamy wielu ludzi niewierzących, wielu niechrześcijan, socjolog powie: „Takie są proporcje, tak już po prostu jest”. Z kolei chrześcijanin powie: „Mam wokół siebie tylu kandydatów na chrześcijan, tylu kandydatów na człowieka wierzącego”. To dwa różne spojrzenia i to drugie jest bliższe Panu Jezusowi, który przecież powiedział „Nie bój się mała trzódko, wysyłam was jak owce między wilki”.

2016-11-17 10:13

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Pełne ziarno w kłosie

Niedziela szczecińsko-kamieńska 26/2016, str. 2-3

[ TEMATY ]

wywiad

kapłaństwo

Ks. Andrzej Supłat

Ks. prał. Bronisław Kozłowski

Ks. prał. Bronisław Kozłowski

Dostojny Jubilat przez 60 lat z wielką odpowiedzialnością służy człowiekowi najcenniejszymi dobrami, którymi został obdarowany przez Stwórcę. Dlatego też ten jubileusz kapłańskiej służby to już nie „źdźbło ani kłos, ale pełne ziarno w kłosie” (Mk 4,28). O jubileuszu 60-lecia kapłaństwa z ks. prał. Bronisławem Kozłowskim rozmawia ks. Andrzej Supłat

KS. ANDRZEJ SUPŁAT: – Spotykamy się w szczególnym dla Księdza momencie – w przeddzień 60. rocznicy święceń kapłańskich. Kiedy – wtedy jeszcze Bronisław – zrozumiał, że chce w przyszłości zostać księdzem Bronisławem?
CZYTAJ DALEJ

Święty oracz

Niedziela przemyska 20/2012

W miesiącu maju częściej niż w innych miesiącach zwracamy uwagę „na łąki umajone” i całe piękno przyrody. Gromadzimy się także przy przydrożnych kapliczkach, aby czcić Maryję i śpiewać majówki. W tym pięknym miesiącu wspominamy również bardzo ważną postać w historii Kościoła, jaką niewątpliwie jest św. Izydor zwany Oraczem, patron rolników. Ten Hiszpan z dwunastego stulecia (zmarł 15 maja w 1130 r.) dał przykład świętości życia już od najmłodszych lat. Wychowywany został w pobożnej atmosferze swojego rodzinnego domu, w którym panowało ubóstwo. Jako spadek po swoich rodzicach otrzymać miał jedynie pług. Zapamiętał również słowa, które powtarzano w domu: „Módl się i pracuj, a dopomoże ci Bóg”. Przekazy o życiu Świętego wspominają, iż dom rodzinny świętego Oracza padł ofiarą najazdu Maurów i Izydor zmuszony był przenieść się na wieś. Tu, aby zarobić na chleb, pracował u sąsiada. Ktoś „życzliwy” doniósł, że nie wypełnia on należycie swoich obowiązków, oddając się za to „nadmiernym” modlitwom i „próżnej” medytacji. Jakież było zdumienie chlebodawcy Izydora, gdy ujrzał go pogrążonego w modlitwie, podczas gdy pracę wykonywały za niego tajemnicze postaci - mówiono, iż były to anioły. Po zakończonej modlitwie Izydor pracowicie orał i w tajemniczy sposób zawsze wykonywał zaplanowane na dzień prace polowe. Pobożna postawa świętego rolnika i jego gorliwa praca powodowały zawiść u innych pracowników. Jednak z czasem, będąc świadkami jego świętego życia, zmienili nastawienie i obdarzyli go szacunkiem. Ta postawa świętości wzbudziła również u Juana Vargasa (gospodarza, u którego Izydor pracował) podziw. Przyszły święty ożenił się ze świątobliwą Marią Torribą, która po śmierci (ok. 1175 r.) cieszyła się wielkim kultem u Hiszpanów. Po śmierci męża Maria oddawała się praktykom ascetycznym jako pustelnica; miała wielkie nabożeństwo do Najświętszej Marii Panny. W 1615 r. jej doczesne szczątki przeniesiono do Torrelaguna. Św. Izydor po swojej śmierci ukazać się miał hiszpańskiemu władcy Alfonsowi Kastylijskiemu, który dzięki jego pomocy zwyciężył Maurów w 1212 r. pod Las Navas de Tolosa. Kiedy król, wracając z wojennej wyprawy, zapragnął oddać cześć relikwiom Świętego, otworzono przed nim sarkofag Izydora, a król zdumiony oznajmił, że właśnie tego ubogiego rolnika widział, jak wskazuje jego wojskom drogę... Izydor znany był z wielu różnych cudów, których dokonywać miał mocą swojej modlitwy. Po śmierci Izydora, po upływie czterdziestu lat, kiedy otwarto jego grób, okazało się, że jego zwłoki są w stanie nienaruszonym. Przeniesiono je wówczas do madryckiego kościoła. W siedemnastym stuleciu jezuici wybudowali w Madrycie barokową bazylikę pod jego wezwaniem, mieszczącą jego relikwie. Wśród licznych legend pojawiają się przekazy mówiące o uratowaniu barana porwanego przez wilka, oraz o powstrzymaniu suszy. Izydor miał niezwykły dar godzenia zwaśnionych sąsiadów; z ubogimi dzielił się nawet najskromniejszym posiłkiem. Dzięki modlitwom Izydora i jego żony uratował się ich syn, który nieszczęśliwie wpadł do studni, a którego nadzwyczajny strumień wody wyrzucił ponownie na powierzchnię. Piękna i nostalgiczna legenda, mówiąca o tragedii Vargasa, któremu umarła córeczka, wspomina, iż dzięki modlitwie wzruszonego tragedią Izydora, dziewczyna odzyskała życie, a świadkami tego niezwykłego wydarzenia było wielu ludzi. Za sprawą św. Izydora zdrowie odzyskać miał król hiszpański Filip III, który w dowód wdzięczności ufundował nowy relikwiarz na szczątki Świętego. W Polsce kult św. Izydora rozprzestrzenił się na dobre w siedemnastym stuleciu. Szerzyli go głównie jezuici, mający przecież hiszpańskie korzenie. Izydor został obrany patronem rolników. W Polsce powstawały również liczne bractwa - konfraternie, którym patronował, np. w Kłobucku - obdarzone w siedemnastym stuleciu przez papieża Urbana VIII szeregiem odpustów. To właśnie dzięki jezuitom do Łańcuta dotarł kult Izydora, czego materialnym śladem jest dzisiaj piękny, zabytkowy witraż z dziewiętnastego stulecia z Wiednia, przedstawiający modlącego się podczas prac polowych Izydora. Do łańcuckiego kościoła farnego przychodzili więc przed wojną rolnicy z okolicznych miejscowości (które nie miały wówczas swoich kościołów parafialnych), modląc się do św. Izydora o pomyślność podczas prac polowych i o obfite plony. Ciekawą figurę św. Izydora wspierającego się na łopacie znajdziemy w Bazylice Kolegiackiej w Przeworsku w jednym z bocznych ołtarzy (narzędzia rolnicze to najczęstsze atrybuty św. Izydora, przedstawianego również podczas modlitwy do krucyfiksu i z orzącymi aniołami). W 1848 r. w Wielkopolsce o wolność z pruskim zaborcą walczyli chłopi, niosąc jego podobiznę na sztandarach. W 1622 r. papież Grzegorz XV wyniósł go na ołtarze jako świętego.
CZYTAJ DALEJ

Budujmy nadzieję

2025-05-15 15:16

[ TEMATY ]

Laudato si'

Tydzień Laudato Si'

ks. Zbigniew Kucharski

Łukasz Frasunkiewicz

O teologii stworzenia, ekologii, papieżu Franciszku, św. Janie Pawle II, Tygodniu Laudato si

Rozpoczęcie obchodów Tygodnia Laudato si w niedzielę 18 maja br. zbiega się z 105. rocznicą urodzin św. Jana Pawła II-go. Warto zauważyć, że ma to swój kontekst historyczny. Św. Jan Paweł II w czasie swojego pontyfikatu wielokrotnie odnosił się do teologii stworzenia i ekologii.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję