Wzruszenie i radość towarzyszyły zarówno uczestnikom, jak i zaproszonym gościom. – To być może jedna z nielicznych już okazji, kiedy możemy usłyszeć na żywo, jak wyglądała wojna i Powstanie Warszawskie. Ci, którzy walczyli, powoli od nas odchodzą. Dlatego bardzo się cieszę, że takie spotkanie się odbyło i mogliśmy posłuchać, jak wyglądał czas okupacji – mówiła uczennica zaangażowana w przygotowania.

Wśród licznie zgromadzonej publiczności znaleźli się: Maria Mazurkiewicz, wicekurator oświaty województwa kujawsko-pomorskiego, Anna Łukaszewska, dyrektor Wydziału Edukacji Urzędu Miasta Torunia, Sylwia Kowalska, radna miasta Torunia, przedstawiciele Rady Senioralnej Miasta Torunia, seniorzy z Klubu Seniora „Zacisze” oraz dziadkowie, rodzice, nauczyciele i uczniowie.

Zgromadzonych gości powitała dyrektor Szkoły Podstawowej nr 7 w Toruniu Iwona Fechner-Sędzicka. W tematykę Powstania Warszawskiego wprowadziła uczestników Anna Krygier, nauczycielka historii. Spotkanie z gośćmi honorowymi prowadziła Maja Chodakowska, harcerka i uczennica klasy 6B. – Jestem z pokolenia ludzi młodych, którzy zarówno o pierwszej, jak i drugiej wojnie światowej dowiadują się z lekcji historii, filmów, wspomnień. Zdobyte przeze mnie wiadomości o latach wojny nie pozwalają mi milczeć. Nasuwają się pytania, na które ja i moi rówieśnicy chcielibyśmy poznać odpowiedź – mówiła. Pytań było wiele, choć nie na wszystkie udało się odpowiedzieć, młodzież z uwagą przysłuchiwała się wypowiedziom Marii Kowalewskiej i Kazimierza Wacha. Uczniowie, którzy na co dzień milkną niechętnie, podczas spotkania jakby wyczuwali doniosłość chwili i przez długi czas milczeli, zasłuchani w historię. Maria Kowalewska ps. Myszka urodziła się w 1927 r. Jest jedną z niewielu w regionie osób, które uczestniczyły w walkach powstańczej Warszawy. Została uhonorowana odznaką „Zasłużony dla Torunia”. W momencie upadku Woli do szpitala, w którym pracowała, wtargnęły oddziały nieprzyjacielskie, zabijając ciężej rannych, których nie zdołano ewakuować na Stare Miasto. Maria Kowalewska, wówczas Bidermann, została skierowana do obozu przejściowego w Pruszkowie, skąd udało jej się zbiec i uniknąć tym samym wywózki do obozów koncentracyjnych na terenie Niemiec. Ocalała. I dziś opowiada o wydarzeniach z sierpnia 1944 r. młodym. Żegnając się z uczniami, nie ukrywając wzruszenia, powiedziała, że za taką młodzież warto było walczyć. Kazimierz Wach, urodzony w 1928 r. także opowiadał o latach okupacji niemieckiej, o tym, jak trudno było wówczas przeżyć oraz ilu z jego kolegów nie udało się przeżyć. Oboje jednak z nieukrywaną radością mówili o tym, że warto było podjąć czynną walkę z wrogiem. To oni dziś są przykładem dla młodego pokolenia.

Uczniowie, wśród których było wielu harcerzy, przygotowali niespodzianki muzyczne dla gości. Koło gitarowe pod opieką Joanny Fojt składające się z kilkunastu gitarzystów w wieku 9-12 lat zaprezentowało dwa utwory „Raduje się serce” i „Wojenko, wojenko”. Podczas spotkania nie zabrakło też utworów wykonanych na dzwonkach i wiolonczeli, a także wspólnego śpiewania pieśni patriotycznych. Zaskoczeniem były odznaczenia honorowe, które Kazimierz Wach wręczył dyrekcji i nauczycielom zaangażowanym w organizację wieczornicy. Recytatorzy przypomnieli natomiast wiersze o tematyce patriotycznej, wśród których znalazł się utwór „Polska”. Antoni Słonimski udziela w nim odpowiedzi na pytanie, które zadaje sobie dziś wielu: Gdzie jest ojczyzna? Odpowiedź poety brzmi: „W codziennej pracy, w życzliwym słowie, znajdziesz ją w każdym dobrym uczynku”.

Patriotyzm więc to nie patetycznie brzmiące słowo, a codzienność, pamięć. Przekonali się o tym zarówno uczniowie, jak i seniorzy podczas wieczornicy patriotycznej, której głównym celem było ocalenie od zapomnienia lat okupacji, ale także wyśpiewanie przywiązania do tradycji i oddanie hołdu tym, którzy zginęli w obronie ojczyzny.