Człowiek nie może być zwrócony ku samemu sobie. Równowagę i życie zapewnia mu dokładnie odwrotny kierunek. Człowiek musi wyrwać się samemu sobie. Póki tkwi zamknięty w swoim ego, jego własne wewnętrzne więzienie pozostaje istnym piekłem. Sam Bóg jest otwartą drogą, którą możemy uciec od samych siebie.

Tylko myśl Boga może nam dać jednocześnie wolność i czystość, i równowagę między nimi. Obierając za wzór nawet najlepszych ludzi, nie będziemy wiedzieli, co powinniśmy czynić; dowiemy się tego, zwracając się ku Bogu. On nam pokaże, jakie ofiary musimy złożyć, i również On sam da nam do tego siłę.

Kiedy jesteśmy w ciemności i już nie jesteśmy w stanie dostrzec Boga, ani nawet Jego ideału, trzeba zdobyć się na nieco odwagi i cierpliwie trwać, zwracając się ku Niemu. W tych mrocznych godzinach szybciej zmierzamy do celu. Tunele wiary są drogami na skróty do Boga; rozproszenie się w tym czasie oznacza utratę wielkich łask. Tylu świętych tego doświadczyło...

Jeśli jesteśmy wierni i stale cierpliwie zwracamy duszę ku Bożemu światłu, sami z kolei stajemy się pełni światła, tak jak kwiaty, które stają się podobne do słońca.