Żywy pomnik św. Jana Pawła II

Święty prekursor

Pielgrzymka Jana Pawła II przebiegała wówczas pod hasłem „Bóg jest miłością”. Niedługo po jej zakończeniu zrodził się pomysł, by upamiętnić pontyfikat Jana Pawła II przez założenie Fundacji, której celem będzie wspieranie niezamożnej zdolnej młodzieży, pochodzącej z małych miast i wsi. Sekretariat Episkopatu Polski powołał Fundację „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, która umożliwia młodym ludziom wszechstronny rozwój, pomagając wejść w dorosłe życie.

W pilotażowym programie Fundacji wzięło udział 500 młodych ludzi z diecezji położonych w regionach Polski najbardziej potrzebujących wsparcia w dostępie do oświaty, nauki i kultury. W taki oto sposób św. Jan Paweł II, poza wspomnieniami ze spotkania w Drohiczynie 10 czerwca 1999 r., fotografiami, nagraniami, Kopcem Pamięci utworzonym w miejscu papieskiej celebry, wyjątkowego krzyża pękniętego wzdłuż dłuższej belki, połączonego ramionami rozpiętego na nim Jezusa oraz siecią rybaka, która symbolizuje posługę Papieża, niezapomnianej pieśni o Drohiczynie witającej Ojca Świętego, muralu zdobiącego ścianę budynku szkoły, repliki ołtarza papieskiego na placu przykatedralnym, pozostał w niezwykłym pomniku, jaki tworzą stypendyści Fundacji, ponieważ na liście diecezji objętych programem stypendialnym obok diecezji ełckiej, koszalińsko-kołobrzeskiej, przemyskiej i radomskiej znalazła się również diecezja drohiczyńska.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Witaj, ziemio podlaska

Reklama

Pierwszy obóz formacyjny dla stypendystów organizowany był na zasadzie wymiany młodzieży między diecezjami biorącymi udział w tym programie. Już wtedy diecezja drohiczyńska, która przyjmowała stypendystów na terenie Serpelic, mogła wspominać spotkanie w Drohiczynie i jeszcze raz je przeżyć jako lekcję miłości, która jednoczy ludzi różnych wyznań, religii, kultur i poglądów, udzieloną przez samego Jana Pawła II młodym, którzy jej przesłanie nieśli w sercu w trzecie tysiąclecie.

Pierwszym diecezjalnym koordynatorem Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia” był ks. dr Zbigniew Rycak – dyrektor Wydziału Nauki Katolickiej Kurii Diecezjalnej w Drohiczynie. Pełnił on tę funkcję w latach 2000 - 2005. Kolejny koordynator ks. dr Krzysztof Mielnicki – dyrektor Wydziału Katechezy i Szkolnictwa Katolickiego od połowy 2005 r. koordynuje działania Fundacji do dnia dzisiejszego. Odpowiada za formację stypendystów i czuwa nad programem stypendialnym na terenie diecezji drohiczyńskiej.

Fundacja DNT jest często nazywana żywym pomnikiem św. Jana Pawła II, wyrazem wdzięczności za jego posługę na rzecz Kościoła i Ojczyzny. W perspektywie 20 lat istnienia nie da się nie zauważyć, że jest to niezwykły pomnik, który ciągle się staje i jest coraz piękniejszy duchowym pięknem już kilku tysięcy młodych ludzi. Przez włączenie ich do grona stypendystów otrzymali oni możliwość rozwoju na wielu płaszczyznach. Niektórzy byli stypendystami przez kilka miesięcy, a niektórzy przez kilka lat albo tak długo, jak tylko było to możliwe, czyli do końca studiów. Każda z tych osób ma swój wkład w budowę tego pomnika. Istotny udział w tym pięknym dziele mają również koordynatorzy diecezjalni, dla których wielkim wyróżnieniem i radością jest możliwość towarzyszenia stypendystom i czuwania nad ich wzrostem. Czas poświęcony na wyszukiwanie odpowiednich osób i trud włożony w ich formację rekompensuje uzasadniona nadzieja, że wezwanie św. Jana Pawła II: „Wstańcie, chodźmy!” nie pozostanie bez odzewu w naszym Kościele i naszej Ojczyźnie również dzięki nim – stypendystom Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. To oni dają i dadzą przykład, jak ze spojrzeniem utkwionym w Chrystusie kroczyć razem drogami nowego tysiąclecia.

Na podstawie: Ks. Krzysztof Mielnicki, „Rekrutacja i formacja stypendystów Fundacji «Dzieło Nowego Tysiąclecia» w Diecezji Drohiczyńskiej z pastoralnej perspektywy koordynatora”, „Ateneum Kapłańskie”, 173 (2019), z. 2 (663), s. 334-351.

Hasło tegorocznego Dnia Papieskiego „Jan Paweł II – Papież Dialogu” – doskonale ujmuje relację młodzieży z polskim Papieżem. Jan Paweł II chciał wyjść naprzeciw młodym i dlatego postanowił spotykać się z nimi na Światowych Dniach Młodzieży. Choć przybywały na te spotkania tłumy, to każdy czuł się dotknięty miłością. Miłością Chrystusową, którą młodzi czuli w osobie Jana Pawła II. Ten wielki Polak ufał nam, młodym. Każdy z nas czuł, że w jego słowach nie ma fałszu i dlatego zawsze żywiołowo odpowiadaliśmy na jego wezwanie. Byliśmy wierni, chcieliśmy słuchać jeszcze więcej jego słów. A teraz, gdy go nie ma wśród nas, czujemy, że on nadal do nas woła – bogactwem swej nauki. Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, która jest organizatorem corocznie odbywającego się Dnia Papieskiego, otacza opieką stypendialną zdolną młodzież z ubogich rodzin. Każdy stypendysta w czasie wakacji uczestniczy w ramach stypendium w obozie formacyjnym. Na tych obozach doskonale widać, że słowa Papieża są dla nas nadzieją, którą pragniemy zgłębiać. Dlaczego? Ponieważ Jan Paweł II mówił do nas prosto i dobitnie. Nie owijał w bawełnę. Stawiał nam wymagania, abyśmy potrafili czerpać w przyszłości z pełni człowieczeństwa. W swej pierwszej encyklice pisał: „Człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa” („Redemptor hominis”, 10). W tych słowach zawiera się duch panujący we wspólnocie fundacyjnej. Spotykając się na obozach, rekolekcjach czy spotkaniach w ciągu roku szkolnego i akademickiego, możemy rozmawiać ze sobą, czerpać od siebie nawzajem wartości, którymi żyjemy, a dzięki temu odkrywać swoją własną drogę do Chrystusa – swoje powołanie. Jan Paweł II wiedział, czego poszukuje nasze serce: „Młodzi w gruncie rzeczy szukają zawsze piękna w miłości, chcą, ażeby ich miłość była piękna. Jeśli ulegają swoim słabościom, jeżeli idą za tym wszystkim, co można by nazwać «zgorszeniem współczesnego świata», a jest ono, niestety, bardzo rozpowszechnione, to w głębi serca pragną pięknej i czystej miłości. Odnosi się to i do chłopców, i do dziewcząt. I ostatecznie wiedzą, że takiej miłości nikt im nie może dać, jak tylko Pan Bóg. I dlatego gotowi są pójść za Chrystusem bez względu na ofiary, jakie z tym mogą być związane” („Przekroczyć próg nadziei”, 19). Dzięki obozowym spotkaniom oraz rozmowom z fundacyjnymi przyjaciółmi czy naszymi opiekunami – księżmi koordynatorami łatwiej nam wcielać w życie nauczanie papieskie. A nie jest to łatwe, bo – jak mówił Jan Paweł II: „Dziś cywilizacja śmierci proponuje wam między innymi tak zwaną wolną miłość. Dochodzi w tym wypaczeniu miłości do profanacji jednej z najbardziej drogich i świętych wartości, bo rozwiązłość nie jest ani miłością, ani wolnością. «Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża, co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe» (Rz 12, 2) – napomina nas św. Paweł. Nie lękajcie się żyć wbrew obiegowym opiniom i sprzecznym z Bożym prawem propozycjom. Odwaga wiary wiele kosztuje, ale wy nie możecie przegrać miłości! Nie dajcie się zniewolić! Nie dajcie się uwieść ułudom szczęścia, za które musielibyście zapłacić zbyt wysoką cenę, cenę nieuleczalnych często zranień lub nawet złamanego życia własnego i cudzego! Pragnę wam powtórzyć to, co kiedyś już powiedziałem do młodzieży na innym kontynencie: «Tylko czyste serce może w pełni kochać Boga! Tylko czyste serce może w pełni dokonać wielkiego dzieła miłości, jakim jest małżeństwo! Tylko czyste serce może w pełni służyć drugim! (...) Nie pozwólcie, aby niszczono waszą przyszłość! Nie pozwólcie odebrać sobie bogactwa miłości! Chrońcie waszą wierność; wierność waszych przyszłych rodzin, które założycie w miłości Chrystusa»”, (Sandomierz, 12 czerwca 1999 r.). Jako stypendyści Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia” – obecni czy już pracujący absolwenci – staramy się, aby przykład naszego życia był odpowiedzią na prośby Jana Pawła II, które skierował do nas na Jasnej Górze w 1983 r.: „Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali” i tę drugą wypowiedzianą cztery lata później na Westerplatte: „Ta moc, która płynie z Chrystusa, która zawiera się w Ewangelii, jest potrzebna, aby od siebie wymagać, by postępowaniem waszym nie kierowała chęć zaspokojenia własnych pragnień za wszelką cenę, ale poczucie powinności: spełniam to, co jest słuszne, co jest moim powołaniem, co jest moim zadaniem. (...) Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje «Westerplatte». Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można «zdezerterować». Wreszcie – jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba «utrzymać» i «obronić», tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić – dla siebie i dla innych”. Wspólnota fundacyjna jest dla wielu młodych ludzi przestrzenią, w której jesteśmy w stanie poprzez różne inicjatywy bronić wartości w świecie. Każdy z nas bowiem pochodzi z różnych miejsc Polski i będzie pracował w różnych dziedzinach, gdyż nasi koledzy stypendyści studiują wszystkie możliwe kierunki. Do tego umacnia nas także dialog z Chrystusem, który pielęgnujemy przede wszystkim poprzez modlitwę. Zachęcał nas już do tego Jan Paweł II w słowach: „Moi drodzy, módlcie się i uczcie się modlitwy, czytajcie i rozważajcie słowo Boże, umacniajcie więź z Chrystusem w sakramencie pokuty i Eucharystii, zgłębiajcie problemy życia wewnętrznego i apostolstwa w młodzieżowych wspólnotach, zespołach, ruchach, organizacjach kościelnych, których jest teraz wiele w naszym kraju” (Poznań, 3 czerwca 1997 r.). Jako Żywy Pomnik Jana Pawła II będziemy czynnie włączali się w obchody tegorocznego Dnia Papieskiego. Będziemy chcieli ukazać wspólnie, jako rodzina fundacyjna, czym jest dialog i jak rozumiał go Jan Paweł II, który m.in. w przemówieniu do Konferencji Episkopatu Polski zaznaczył: „W dialogu trzeba jasno mówić, kim ja jestem, żebym mógł rozmawiać z kimś drugim, który jest inny. Trzeba bardzo jasno to mówić, bardzo stanowczo: kim ja jestem, kim ja chcę być i kim chcę pozostać. Zdajemy sobie sprawę z tego, że dialog ów nie może być łatwy, gdy prowadzi się go ze stanowiska diametralnie przeciwnych założeń światopoglądowych, ale musi być możliwy i skuteczny, jeśli domaga się tego dobro człowieka, dobro narodu i wreszcie dobro ludzkości” (Częstochowa, 1979 r.). Mamy też nadzieję, że podejmowane przez Fundację w ramach obchodów Dnia Papieskiego zagadnienia związane z dialogiem ujętym w wymiarze publicznym, indywidualnym, wewnątrzkościelnym, ekumenicznym, międzyreligijnym, kulturowym czy naukowym przyniosą owoce. q