Oznacza to wyjście poza sobie znany świat, wejrzenie i zrozumienie wewnętrznego stanu drugiego, wejście na ścieżkę współodczuwania. Wraz z nim ujawni się nam obraz współczesnego świata, mniej lub bardziej podkręcony przez globalnych kreatorów, który noszą w sobie ludzie pozbawieni Dobrej Nowiny. Przekaz tego obrazu jest jednoznaczny: życie samo w sobie nie ma sensu, istnienie świata i istnień, jest de facto bezcelowe i że wszystko ogarnie niebawem zmierzch.
Dobra Nowina jest taka! Jest Bóg, który to wszystko powołał, a nade wszystko nas umiłował, jako że sam w sobie jest Życiem, które rozlewa w różnorodności istnień i form. Jest Dobra Nowina, bowiem Ten właśnie Bóg nas pragnie i na każdego z nas czeka z miłosierdziem, którego nie jesteśmy w stanie pojąć, wspiąwszy się nawet na wyżyny naszych wyobrażeń. Każdego, kto uzna Go za Ojca, kto stanie przed Nim jako stworzenie, z sercem skruszonym, wziąwszy całą winę swoją na siebie, otrzyma odpuszczenie i przebaczenie grzechów. Zostanie obmyty całkowicie. Odrodzony.
Reklama
Przyjście Chrystusa oznacza, że Bóg stał się jednym z nas, aby nas wydźwignąć. Przybrał postać skromnego sługi. Jego poczęcie, życie, nauka i słowa oraz wszystkie znaki i cuda, które czynił i nadal czyni, przez śmierć krzyżową i własne zmartwychwstanie dnia trzeciego, są pieczęcią, potwierdzeniem objawienia, gdyż żadna istota ludzka nie jest w stanie tego dokonać, czego Chrystus za życia i po zmartwychwstaniu swoim dokonał! Licznym małym wspólnotom rozsianym w Kościele znaki te i cuda towarzyszą do dziś! Po dziś ta prawda głoszona jest przez świadków, których On dotknął, którzy Go spotkali. Jego Nowe Przymierze we Krwi swojej z pogubionym człowiekiem, objawia najgłębszą tajemnicę, iż Bóg zaprawdę jest Ojcem i Synem w Duchu Świętym.
Do ogłoszenia tej wspaniałej Nowiny nie wybrał doskonałych i nieskazitelnych, gdyż takich nie ma, ale do zagubionych posyła tych, których wpierw sam odnalazł i wprowadził na drogę życia wiecznego. Tych, którzy w zagubieniu zostali powołani, którzy wyrwani z mocy swego egoizmu, nawyków, słabości i win doświadczyli na sobie mocy Jego miłosierdzia, aby być autentycznymi świadkami, a nie jedynie etykietką dekretu wyimaginowanego Boga.
Nie człowiek, który jest zamroczony sobą, swoim grzechem i namiętnościami wyznacza drogę powrotu do Ojca, ale Ten, który wszystko powołał i powiedział: Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Kto wierzy we Mnie i zachowa moją naukę, nie zginie na wieki, ale otrzyma życie wieczne. (por. J 11, 25).
Dziś nie mamy wątpliwości, że dzień 16 października 1978 r. stał się zwrotny w naszym życiu, w życiu narodu, Europy i świata. Wszystko wskazuje na to, że informację podaną w radiu i telewizji najlepiej zrozumieli wówczas tylko ci, którzy nie mieli wiele wspólnego z ośrodkami władzy – prości ludzie. W polskich domach zapanował entuzjazm. Udzielił się on także p. Andrzejowi Kozerze, od 1962 r. prezenterowi telewizyjnemu, który autentycznie wzruszony poinformował Polaków w TVP o tym doniosłym wydarzeniu. Świadectwem ogromnego zainteresowania, jakim od początku swego pontyfikatu cieszył się papież Jan Paweł II, były słowa zawarte w pierwszym po powrocie do kraju prymasa Polski komunikacie KEP: „Wyniesienie polskiego kardynała na Stolicę Piotrową jest przedmiotem szlachetnej dumy każdego Polaka. Nic więc dziwnego, że całe społeczeństwo polskie żywo interesuje się działalnością Ojca Świętego. Z niecierpliwością oczekuje pełnych tekstów jego przemówień i obszernych informacji o jego poczynaniach”. Biskupi bezskutecznie apelowali do władz m.in. o większy nakład prasy katolickiej, skoro państwowe media skąpiły informacji o codziennej pracy Papieża. Intuicyjne zrozumienie dla rzeczy wielkich, które się działy wokół nas, Polaków, nie dotknęło jednak wszystkich. Nie tylko dlatego, że nie wszyscy rozumieją teraźniejszość. „Tej chwili nigdy nie zapomnę. Dziś, 16 października 1978 r., znajdowałem się wieczorem w autokarze jadącym z Warszawy do Olsztyna, wypełnionym uczestnikami polskiej delegacji na obrady II Forum Polska-RFN, które miały się tam nazajutrz rozpocząć. W skład delegacji wchodzili posłowie, dziennikarze, pracownicy naukowi, działacze gospodarczy; byli to w ogromnej większości członkowie partii, wśród nich kilku wyższych funkcjonariuszy jej aparatu i członków KC – wspominał Janusz Zabłocki, także poseł na Sejm PRL z ramienia Znak-u. – Wiadomość ta poraziła wszystkich niby grom z jasnego nieba. W autokarze, wypełnionym dotąd ożywionym gwarem rozmów, zapadła nagle przejmująca cisza. Nie trzeba było wiele wyobraźni, by odgadnąć, o czym teraz myśli każdy z jego pasażerów. Dawało się odczuć, że – poza krańcowym zaskoczeniem – przeżywają wszyscy wewnętrzne rozdarcie. Z jednej strony wybór Polaka na papieża był wydarzeniem, jakiego nie znała dotąd historia, było to nieoczekiwane i niezwykłe wyniesienie pozycji naszego kraju na arenie międzynarodowej, na co żadne serce polskie nie mogło nie reagować radosnym drgnieniem narodowej dumy. Z drugiej wszakże strony oznaczało to osadzenie na szczycie Kościoła człowieka, który w partii zyskał sobie opinię partnera trudnego, krytycznego wobec systemu, a nawet sympatyzującego z opozycją; do tego zbyt dobrze – tak teoretycznie, jak i praktycznymi doświadczeniami swej pracy duszpasterskiej – obeznanego z komunizmem. Wzmacniało to niesłychanie pozycję Kościoła polskiego, a zatem zapowiadało kierownictwu partii nowe powikłania i groziło nowymi trudnościami, których i tak było wiele. W zupełnym prawie milczeniu, jakie po komunikacie radiowym zawisło w autokarze, czuło się niemal fizycznie, jak w każdym z moich towarzyszy podróży te dwie sprzeczne reakcje – narodowa i partyjna – ścierają się z sobą i ważą”. Ks. prał. Bogusław Bijak, który wówczas mieszkał w domu parafialnym kościoła pw. św. Aleksandra w Warszawie przy ul. Książęcej, czyli naprzeciwko KC, opowiadał mi, jak to w gmachu partii przez całą noc paliło się światło. Komuniści się naradzali, debatowali. Kazimierz Kąkol pozostawił w swoich pamiętnikach notatkę z tej niezwykłej nocy: „Absolutnie zdegustowani naradzają się towarzysze: Kania, Kowalczyk, Olszowski, Werblan, Łukaszewicz. Konsternacja widoczna. Olszowski wylewa na jasne spodnie filiżankę czarnej kawy. Westchnienia. Ciężkie. Czyrek ładuje się z tezą – wypracowaną przez nas w drodze z SDP do KC – «zastanówmy się... ostatecznie lepszy Wojtyła jako papież tam niż prymas tu». Teza jest chwytliwa. Trafia do przekonania. Ulga”. Im bliżej serca komunizmu, tym było mniej zrozumienia dla rzeczy wielkich, dla Polaków, Europy i świata.
Ani deszcz, ani katastroficzne prognozy, ani mocno przesadzone obawy przed różnorakimi kataklizmami nie przeszkodziły we wtorek w świetnej zabawie uczestnikom Festiwalu Życia w Kokotku. Okazuje się, że ta impreza naprawdę może zmieniać życie.
Wtorek był drugim dniem trwającego przez cały tydzień Festiwalu Życia w lublinieckim Kokotku na Śląsku. To największy plenerowy festiwal chrześcijański dla młodzieży w Polsce, uczestniczy w nim półtora tysiąca osób.
Rozstawiona z numerem ósmym Iga Świątek wygrała z Rosjanką Ludmiłą Samsonową (nr 19.) 6:2, 7:5 w ćwierćfinale Wimbledonu. Polska tenisistka po raz pierwszy awansowała do półfinału tej imprezy. Dotychczas jej najlepszym wynikiem w Londynie był ćwierćfinał w 2023 roku.
Było to piąte spotkanie tych tenisistek. Wszystkie poprzednie pojedynki zakończyly się wygraną raszynianki bez straty seta, z wyjątkiem starcia w Stuttgarcie w roku 2022.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
