Stajemy przed tajemnicą o ogromnym dla nas znaczeniu. Wskazują na to trzy jej elementy: zmartwychwstanie było jakby apogeum (szczytem) całej serii cudów, które świadczyły o boskości Jezusa; stało się pieczęcią potwierdzającą, że oto rodzaj ludzki zwyciężył śmierć; i wreszcie jest modelem dla innego rodzaju zmartwychwstania, tego duchowego, które dokonuje się w nas dzięki łasce sakramentalnej. Jednym słowem: zmartwychwstanie Chrystusa stało się dla naszej wiary dowodem, nadzieją i jej gwarancją.

To cudowne wydarzenie zawiera w sobie tak wielką treść, że bardzo często powoduje w nas rodzaj zniechęcenia, wywołuje lęk przed zagłębianiem się w jego wnętrze. Może dzieje się tak dlatego, że u współczesnych ludzi wszelkie cuda opisane w Ewangelii nie wzbudzają szczególnego zainteresowania czy entuzjazmu. Cudowne rozmnożenie chleba na pustkowiu lub przemiana wody w wino wydają się czymś zwyczajnym. Ludzie, którzy tak myślą, z pewnością powiedzą, że wszystko to jest piękne, lecz oni wolą widzieć Jezusa jako człowieka po prostu czyniącego dobro. Co jednak przez to rozumieją? Gdy się ich przyprze do muru i zapyta, jaki rodzaj dobra czynił Jezus, to się okaże, że nie było to dobro w naszym powszechnym rozumieniu. Kiedy ludzie byli głodni, nie rozdawał pieniędzy, lecz dawał chleb cudownie rozmnożony; nie pocieszał chorych, lecz ich uzdrawiał. A zatem to, co mają ci ludzie na myśli, nie było sprawianiem dobra, lecz po prostu czynieniem cudów. Ale nie były to „zwykłe” cuda. Chrystus nie tylko uwalniał ludzi z władzy złych duchów, z różnych chorób, lecz także wskrzeszał ich z martwych. Tak uczynił z córką Jaira, synem wdowy z Nain i Łazarzem. Ale to było nic w porównaniu z największym cudem: oto Człowiek, który poniósł straszną śmierć męczeńską na krzyżu, któremu przebito włócznią bok, aby się upewnić o Jego śmierci, który 3 dni był złożony w grobie, przywalonym ogromną skałą, powstaje z martwych. I nigdy już nie będzie musiał przechodzić przez bramę śmierci (tak jak trzy wyżej wspomniane osoby, które zostały wskrzeszone).

Sam zresztą przepowiedział to swoim nieprzyjaciołom. Choć tego nie zrozumieli, to jednak po Jego śmierci udali się szybko do Piłata z prośbą o postawienie straży przy Jego grobie, tłumacząc się: „Pamiętamy, jak powiedział, że po trzech dniach zmartwychwstanie”. I kiedy przyszło im stanąć przed rzeczywistością pustego grobu, to jedyną odpowiedzią, na jaką się zdobyli, był wymysł, że Go wykradziono. Chcieli skończyć z Nim raz na zawsze, przybijając Go do krzyża, lecz obróciło się to przeciwko nim samym.

To niejedyny wymiar Chrystusowego zmartwychwstania. Bardziej fundamentalne znaczenie tego wydarzenia zamyka się w odpowiedzi na pytanie o odwieczną walkę między życiem i śmiercią. Sami jesteśmy jej świadkami każdej wiosny i każdej jesieni. Jesienią śmierć zdaje się mówić życiu: wybacz, ale wydaje mi się, że całe piękno wiosenne przeminęło, bo gdzie są twoje fiołki, kaczeńce, świeża zieleń traw i drzew. Teraz ja będę panować. Życie wydaje się nie mieć na to odpowiedzi i jedynie szepcze: zobaczymy, poczekaj tylko trochę. I kiedy nadchodzi wiosna, wodzący głos przejmuje życie i wskazując na budzącą się przyrodę, mówi do śmierci: zobacz, oto masz piękne kwiaty, świeżą zieleń traw, krzewów i drzew. Myślałaś, o naiwna, że mnie pokonałaś? I tak toczy się każdego roku ten swoisty dialog, ten wyjątkowy mecz między dwoma równorzędnymi partnerami.

Życie się nie kończy, lecz daje początek nowym okazom. Choć nie odtwarza tych samych osobników, to jednak zachowuje się w gatunkach. To samo dzieje się w odniesieniu do człowieka: jedni odchodzą ze świata, drudzy na świat przychodzą. Gatunek ciągle jest żywy. Czy jednak nieśmiertelność dotyczy jedynie samego gatunku? A jednostka? Czy człowiek jako indywiduum może oczekiwać tej nieśmiertelności?

Ten problem także został rozwiązany pewnego wiosennego poranka. Niewiasty, które przybyły do grobu, aby namaścić ciało Jezusa, zastały pusty grób. Chrystus zmartwychwstał w swoim ciele. Mógł bez problemu wyjść z grobu bez naruszenia pieczęci czy przejść przez drzwi Wieczernika. Jego zmartwychwstałe ciało podlegało po prostu prawom zmartwychwstania. Tym, co w owym momencie było czymś nadzwyczajnym, to fakt, że po swoim zmartwychwstaniu Jezus jadł razem z Apostołami. Nie jest bowiem czymś naturalnym dla zmartwychwstałego ciała odżywianie się. Uczynił to jedynie po to, aby przekonać Apostołów o prawdziwości tego wydarzenia. Chciał nas upewnić, że w dniu naszego zmartwychwstania będziemy w tym do Niego podobni.

Pascha, czyli przejście Chrystusa ze śmierci do życia, nie tylko jest największym dowodem Jego Bóstwa i nie tylko oznacza nadzieję na naszą nieśmiertelność. Stanowi dla nas także znak, że każdy z nas, ochrzczonych, żyje tu i teraz życiem zmartwychwstałym. Umarliśmy bowiem dla grzechu i razem z Chrystusem zmartwychwstaliśmy do życia. Bardzo mocno i często podkreśla tę prawdę św. Paweł: „(...) przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie – jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca” (por. Rz 6, 4). Aby jednak zrozumieć listy św. Pawła, trzeba najpierw wiedzieć, co on rozumiał przez chrzest. Gdyby chrzest był tylko sposobem obmycia z grzechów, to dlaczego nie powtarza się go częściej, tak jak w przypadku mycia się? Nie może się jednak powtórzyć to wszystko, co mówiliśmy przed chwilą o śmierci i zmartwychwstaniu. A to właśnie stało się w każdym z nas w momencie naszego chrztu: umarł w nas stary człowiek, stary Adam, a staliśmy się nowym stworzeniem, dziećmi Boga. To prawda, że nie zachowaliśmy naszej niewinności chrzcielnej, że zgrzeszyliśmy i nadal grzeszymy. Dlatego też ciągle potrzebujemy oczyszczenia, tego obmycia, które dokonuje się w sakramencie pokuty i pojednania. Lecz jest to możliwe dzięki temu, że wcześniej przyjęliśmy chrzest: wówczas diabeł stracił naturalne prawo do nas i teraz naturalnym prawem przynależymy do Chrystusa. W naszych duszach życie zatriumfowało nad śmiercią. Zostało w nie zaszczepione życie łaski. Dlatego nie powinniśmy tracić nadziei, kiedy upadamy z powodu grzechu. Jeśli tylko wierzysz w Jezusa Chrystusa i w skutki Jego zmartwychwstania, w twojej duszy nigdy nie będzie jesieni – zawsze będzie królować wiosna.

Autor jest dogmatykiem, profesorem KUL, redaktorem naczelnym czasopisma Teologia w Polsce.