Metoda wyrabiania dzwonów zarówno w przeszłości, jak i w czasach współczesnych jest ta sama. Modeluje się ich kształt z mieszaniny wosku i łoju zwierzęcego i oblepia gliną, by utworzyć w ten sposób formę odlewu. Formę tę wypala się w ogniu, żeby stała się twarda i żeby usunąć niepotrzebny wosk. Następnie wlewa się do niej rozcieńczony stop – mieszaninę miedzi i cyny, czasem także ołowiu, w odpowiednich proporcjach, i czeka, aż wystygnie. Niepotrzebną już formę trzeba rozbić, żeby wydobyć spiżowy instrument. Jeżeli cały proces przebiegł pomyślnie, odlew był doskonały i jedyny, niepowtarzalny. Serce dzwonu, zawieszane w jego wnętrzu i uderzające w najgrubsze miejsce kielicha, było zawsze wykuwane przez kowala z żelaza lub stali. Na pozór wydaje się to proste, ale każdy ludwisarz miał swoje własne sekrety, żeby dźwięk tak wykonanego dzwonu był doskonały, unikalny. Czasem zabierał te tajemnice do grobu.

Najpierw był cursor

W pierwszych wiekach chrześcijaństwa, w czasach prześladowań, diakon po zakończonym nabożeństwie zawiadamiał zebranych o miejscu i czasie następnego spotkania. Czasem robił to pomocnik kościelny, zwany cursorem, który chodził z wiadomością od domu do domu. Kiedy prześladowania ustały, chrześcijanie zwoływali się dźwiękiem trąby, ale częściej w użyciu były tablice drewniane lub metalowe, w które uderzano młotami na znak zbliżającej się wspólnej modlitwy.