Po niezwykłych wydarzeniach za życia pana Duponta związanych z kultem Świętego Oblicza, znajdującego się w jego salonie, kult świętego Wizerunku Chrystusa rozszerzał się bardzo szybko poza granice Tours. Jedną z gorących czcicielek Najświętszego Oblicza była św. Teresa od Dzieciątka Jezus i Świętego Oblicza z Lisieux.
Prawdziwe jednak rozpowszechnienie kultu Świętego Oblicza zawdzięczamy świątobliwej karmelitance z Tours, s. Marii od św. Piotra. Jej objawienia duchowe Najświętszego Oblicza stworzyły podstawy nabożeństwa do Świętego Oblicza i wynagrodzenia Bogu za zniewagi i bluźnierstwa oraz nieposzanowanie niedzieli. Pan Jezus w objawieniach s. Marii żądał ustanowienia bractwa. Mówił jej: Szukam sług takich jak Weronika, aby otarły i pocieszały moje Oblicze, które ma zbyt mało czcicieli. Chrystus wyraźnie objawił jej swą wolę, że pragnie widzieć swoje Oblicze przedmiotem czci, dodał też, że przez Święte Oblicze swoje dokona cudów. Obiecywał s. Marii w objawieniach: O ile ty starać się będziesz oczyszczać moje Oblicze, zeszpecone bluźnierstwami, o tyle ja też oczyszczę oblicze twoje skalane grzechami. Wyrażę w nim na nowo mój obraz tak, jak był po chrzcie świętym. Na podstawie objawień spisała litanię do Świętego Oblicza, hymny i inne modlitwy. Objawienia trwały trzy lata, ale mimo ponagleń ze strony Jezusa ciągle nie powstało bractwo Świętego Oblicza. Nie było to proste, w czasie gdy we Francji szalała rewolucja, walcząca także z Kościołem.
Wybawienie przyszło nieoczekiwanie z pomocą Najświętszej Maryi Panny - jak mówiła s. Maria - od biskupa miasta Langres, który słysząc o wzrastającym nabożeństwie do Świętego Oblicza w Tours, postanowił ustanowić bractwo w swojej diecezji. Bractwo zostało zatwierdzone 16 lipca 1847 r. w dniu Matki Bożej Szkaplerznej. 30 lipca Breve Ojca świętego Piusa IX podniosło je do stopnia arcybractwa.
Dopiero 30 lat później zostało założone bractwo Świętego Oblicza w Tours w dniu św. Piotra 1876 r., jakby Jezus wybrał ten dzień dla swojej wiernej czcicielki, s. Marii od św. Piotra.
W ten sposób spełniły się życzenia s. Marii od św. Piotra. Ustawy bractwa były przedmiotem długich narad i drobiazgowych uzgodnień w Karmelu w Tours. Bractwo było poświęcone Świętej Trójcy, Świętemu Imieniowi Jezus, pod opieką świętych, Michała, Ludwika i Marcina. Breve papieskie zostawiało biskupom prawo czynienia w bractwie zmian według potrzeby.
S. Maria ubolewała, że pominięto w liście pasterskim nabożeństwo wynagradzające do bolesnego Oblicza Jezusa. Była jednak bardzo zadowolona z powstania bractwa. Podobnie jak pan Dupont, który już od lat zajmował się szerzeniem kultu Najświętszego Oblicza.
Bractwo to - jak pisze autor książki o s. Marii od św. Piotra, ks. Janvier - odpowiadało potrzebom czasu i dlatego tak usilnie domagał się Bóg jego ustanowienia, zaczęło się też rozszerzać z niesłychaną szybkością, jak pożar po stepie. Myśl wynagradzania Bogu za zniewagi i nieświętowanie niedzieli ukryta w wielu sercach, doczekała się realizacji. Tysiące wiernych w parafiach wpisywało się do bractwa we Francji i poza jej granicami. Kult Świętego Oblicza dotarł również do Polski, o czym świadczą kopie płócienne Świętego Oblicza, zachowane w naszych parafiach. Niewiele jednak zachowało się przekazów o bractwach Świętego Oblicza w Polsce.
W Polsce wielkim czcicielem Świętego Oblicza okazał się bł. o. Honorat Koźmiński i matka Eliza Cejzik, założycielka Zgromadzenia Sióstr Wynagrodzicielek Najświętszego Oblicza, zwanych popularnie obliczankami.
O. Honorat Koźmiński mieszkający w Zakroczymiu miał zwyczaj poznawać osobiście kandydatki do swych zgromadzeń, by zadecydować o ich powołaniu. W 1888 r. matka Eliza udała się do Zakroczymia, by rozmawiać z o. Honoratem. Niebawem została przyjęta do zgromadzenia i otrzymała imię Marii Teresy od Oblicza Pańskiego. O. Honorat przekonując się o jej pobożności, skromności i inteligencji, polecił s. Cejzik założenie nowego zgromadzenia bezhabitowego. Celem nowego zgromadzenia było szerzenie kultu Najświętszego Oblicza i ducha wynagradzania Panu Bogu za zniewagi. Zamieszkała w Warszawie, gdzie miała zdobywać nowe kandydatki. Matka Eliza rozdała wiele obrazków i książek o Bożym Obliczu, umieściła obrazy Najświętszego Oblicza w kościołach warszawskich, nawiązała kontakty z wieloma księżmi i zamawiała nowenny Mszy św. wynagradzających. Materiały do szerzenia kultu Najświętszego Oblicza otrzymywała z Tours od bractwa Najświętszego Oblicza, z którym nawiązała kontakty. Otrzymała też z Tours tytuł zelatorki arcybractwa Najświętszego Oblicza.
W Warszawie jednak zgromadzenie liczyło zaledwie kilka kandydatek. Sytuacja zmieniła się po przeprowadzce z Warszawy do Nowego Miasta nad Pilicą. W 1897 r., jak wynika ze sprawozdania wysłanego do Rzymu przez o. Honorata, było 18 sióstr. Niestety, rok później w 1898 r., w dniu uroczystości patronalnej zgromadzenia, 17 lutego, matka Cejzik zmarła w opinii świętości.
Jej dzieło jednak trwało nadal i rozwijało się. W chwili jej śmierci istniały dwa domy zakonne. Jej następczynią była Magdalena Szczepkowska. Dostosowała ona konstytucję zgromadzenia do wytycznych Stolicy Apostolskiej. W 1912 r. zgromadzenie liczyło 99 członkiń i miało 22 domy, m.in. w Warszawie, Częstochowie, Humaniu, Białej Cerkwi i Otwocku.
W latach 1976-1996 Obliczanki założyły placówki za granicą: w Algierii, Francji, Niemczech i Tunezji.
Obecnie Sióstr Obliczanek w Polsce jest około 129. Ich głównym charyzmatem jest wynagrodzenie Panu Bogu za grzechy własne i całego świata oraz kult Najświętszego Oblicza, realizowany przez pokutę, modlitwę i prace apostolskie podejmowane w różnych środowiskach zależnie od potrzeb Kościoła i społeczeństwa. W Częstochowie Siostry Obliczanki w domu przy ul. bp. Teodora Kubiny opiekują się chłopcami.

Muzeum Archidiecezji Częstochowskiej czynne jest od wtorku do soboty w godz. 9.00-13.00.