Obchody rozpoczęła Msza św., której przewodniczył abp Władysław Ziółek, metropolita łódzki. Mszę św. koncelebrowali księża dekanatu pabianickiego na czele z dziekanem ks. prał. Ryszardem Olszewskim, kustoszem sanktuarium. Przybyli też przedstawiciele władz miejskich i samorządowych z prezydentem Pabianic prof. Janem Bernerem, wiceprezydentem Henrykiem Ratajskim i starostą powiatu pabianickiego Grzegorzem Janczakiem, dzieci i młodzież szkolna z nauczycielami oraz liczna rzesza mieszkańców miasta. Pasterza archidiecezji powitał serdecznie proboszcz i kustosz sanktuarium ks. prał. Ryszard Olszewski.
W okolicznościowym kazaniu Ksiądz Arcybiskup powiedział m.in.: „Zaproszenie na dzisiejszą uroczystość ku czci patrona miasta - św. Maksymiliana i zarazem obchody Dni Pabianic otrzymałem od Prezydenta miasta i Księdza Proboszcza tutejszej parafii. Za ich nazwiskami i urzędem stoi rzesza pabianiczan, którą oni reprezentują - przede wszystkim kilkudziesięciotysięczna rzesza mieszkańców miasta oraz tak samo liczna wspólnota wyznawców Chrystusa, zgromadzona w kilku pabianickich parafiach diecezjalnych i w parafii zakonnej. Nie mogę nie wspomnieć także o tych, jakże już dzisiaj nielicznych, wyznawcach społeczności protestanckiej i wyniszczonej przez straszliwą wojnę społeczności żydowskiej, które splotły się kiedyś i zżyły z Pabianicami. Wszystkim pabianiczanom wyrażam największy szacunek i składam wyrazy hołdu i miłości. Za wszystkich pragniemy się dzisiaj wspólnie modlić: i za tych, których już nie ma, i za tych, którzy są. Ci, którzy są, mają powinność, wielką misję budowania nowego czasu Pabianic, jednej wspólnoty, zjednoczonej węzłami miłości chrześcijańskiej”.
Nawiązując do święta Patrona miasta, Ksiądz Arcybiskup powiedział: „Obchodzone w tym roku - po raz pierwszy w Pabianicach - święto Patrona można odczytać jako duchowy testament, który mieszkańcy tego miasta przyjęli od św. Maksymiliana. Jeśli pabianiczanie obrali go sobie za duchowego ojca, to uczynili to z tego powodu, że w jego świętym życiu prawda Ewangelii stała się szczególnie przejrzysta (...). Św. Maksymilian staje dzisiaj jeszcze raz przed nami: potężny swoją męką, jeszcze potężniejszy miłością, której był wierny, w której wzrastał przez całe swe życie, w której dojrzewał w obozie oświęcimskim. Szczególny świadek Chrystusowego zwycięstwa nad śmiercią. Szczególny świadek zmartwychwstania [Jan Paweł II, Niepokalanów 1983]”. Pasterz archidiecezji łódzkiej mówił dalej o potrzebie naśladowania świętego Patrona: „Jakże potrzebujemy tego świadectwa! Bo przecież obecny nasz czas nie jest, niestety, wolny od przemocy, jaką człowiek zadaje drugiemu człowiekowi. Zawsze zresztą tak było: kiedy tylko człowiek próbował stworzyć cywilizację, która wykluczałaby Boga ze swego horyzontu, wtedy popełniał najstraszliwsze zbrodnie (...).
Jakże więc potrzebujemy dzisiaj świadectwa o. Kolbego - choćby po to, aby otrząsnąć się z więzów cywilizacji śmierci, która w wielu momentach naszej współczesności odsłania swe, jakże groźne, oblicze! Z prawdy o życiu świętego Patrona należy zbudować dla mieszkańców miasta wskazania na przyszłość - przyszłość człowieka, rodziny i narodu - mówił Pasterz. - Św. Maksymilian uczy nas dzisiaj, jak nieustannie, konsekwentnie głosić Dobrą Nowinę w zmieniającym się świecie, jak być wiernym otrzymanemu dziedzictwu.
Jego ofiarę za ojca rodziny trzeba dziś uznać za symboliczny dar dla rodziny, zagrożonej obecnie z wielu stron.
O. Kolbe nie tylko miał odwagę oddać swe życie za kogoś innego. Duch mocy i miłości, którym był napełniony, sprawił, że pomagał przezwyciężyć nienawiść i rozpacz także swym towarzyszom z bunkra głodowego. Czyż żyjący dziś chrześcijanie nie powinni nieść pomocy tym, którzy borykają się z różnymi życiowymi przeciwnościami, którzy tak łatwo się załamują i tracą nadzieję, nie potrafiąc stawić czoła problemom? Czyż świadectwo św. Maksymiliana nie powinno się stać przykładem i zadaniem jednocześnie dla naszego życia osobistego i publicznego? Zwłaszcza wobec zanikania poczucia różnicy między dobrem a złem, prawdą a fałszem, grzechem i odpowiedzialnością za popełnione zło? Przyjmijmy z wdzięcznością i odpowiedzialnością duchowy testament o. Maksymiliana. Zobaczmy w nim znak Bożej Opatrzności dla Pabianic i ufnie zwracajmy się do niego, bo jest naszym patronem i pośrednikiem przed Bogiem.
Niech z nim będą związane nasze nadzieje na lepszą przyszłość”.
Prezydent Pabianic prof. Jan Berner, dziękując Pasterzowi archidiecezji, odwołał się do hasła św. Maksymiliana: „Tylko miłość jest twórcza”, wskazując na aktualność przesłania świętego Patrona, który był człowiekiem wielkiej pracy, gdyż zbudował wielkie i trwałe dzieła. Aby przybliżyć postać św. Maksymiliana, zwłaszcza jego okres życia związany z Pabianicami, dzięki inicjatywie Pana Prezydenta została wydana publikacja, autorstwa historyka ks. dr. Kazimierza Dąbrowskiego, zawierająca wiele nieznanych szczegółów z życia świętego Patrona. Ksiądz Arcybiskup oraz niektórzy uczestnicy otrzymali pierwsze egzemplarze tej książki.
Po Mszy św. Ksiądz Arcybiskup, kapłani oraz wierni udali się przed pomnik Ojca Świętego Jana Pawła II, aby odmówić modlitwę w intencji jego rychłej beatyfikacji. Na zakończenie uroczystości abp Ziółek udzielił zebranym błogosławieństwa, po czym odśpiewano podniosłą pieśń Boże, coś Polskę.
W ramach obchodów święta miasta i Patrona odbyło się także wiele imprez, a wśród nich uroczyste spotkanie w Miejskim Ośrodku Kultury i otwarcie wystawy o św. Maksymilianie Kolbe w Miejskiej Bibliotece Publicznej. Dni zakończyły się piknikiem w Parku Wolności. Bardzo ważnym punktem obchodów była uroczystość jubileuszu 25-lecia parafii i sanktuarium św. Maksymiliana Kolbe, którą przedstawiamy oddzielnie.