Jubileusz Złotej Jesieni

W Częstochowie od 10 lat funkcjonuje Wspólnota Młodych Duchem. Wszystko zaczęło się od kilku entuzjastów, ludzi starszych wiekiem, ale młodych duchem i ich przyjaźni z niepełnosprawnymi. - Mimo trudnych początków dziś wiemy, że warto było - podkreśla Franciszek Kasprzak. - Patrząc z perspektywy czasu na nasze dzieło oceniam, że cel powołania wspólnoty był słuszny i zamierzenie w dużym stopniu zostało zrealizowane. Owocem jest przede wszystkim więź między ludźmi, przyjaźnie, pomoc sobie i innym.
Wspólnota wchodzi w skład Ruchu „Betel”. Dziś, jak mówi Andrzej Kalinowski prezes Ruchu, wiele osób zaangażowanych w rodzinę „Betel” nie wyobraża jej sobie bez tej grupy ludzi starszych wiekiem. - Spełniają swoją misję proklamowania słabości, starości, która w dzisiejszym świecie jest spychana na pobocze. Ta wspólnota dużo wniosła w nasz Ruch. A o tym, że jest bardzo ważna dla Kościoła częstochowskiego niech świadczą słowa bp. Antoniego Długosza. - Zdaliście wspaniale egzamin ze swojego wspólnotowego życia, szczególnie wy jesteście najcenniejszą cząstką Kościoła naszej diecezji, ponieważ przeżywając różne okresy swojego życia, w dojrzałym wieku stajecie jako wierni świadkowie Boga i kochający ludzi, nie tylko swoją rodzinę, lecz także rodzinę złotego wieku.
Prekursorami wspólnoty byli: Maria Grzegorzewska, Celina Barciś, śp. Leokadia Pośpieszyńska i ks. Marceli Dewudzki. Duszą i autorytetem grupy jest Franciszek Kasprzak.
Świętowanie jubileuszu Wspólnoty Młodych Duchem odbyło się 16 grudnia ub.r. w kaplicy przy plebanii kościoła św. Jakuba w Częstochowie. Spotkanie rozpoczęło się Mszą św. pod przewodnictwem bp. Antoniego Długosza, w koncelebrze ks. kan. Romualda Frydrycha duszpasterza wspólnoty, ks. kan. Józefa Boruckiego od 5 lat związanego z „Betel” i ks. prał. Józefa Franelaka, gospodarza miejsca.
Jubileusz jest okazją do wspominania przeszłości, ludzi, którzy ją tworzyli, a było ich ponad 200, a także do wychodzenia w przyszłość. Na spotkaniu byli obecni członkowie Wspólnot rodziny „Betel” i goście: ks. Andrzej Stępień sekretarz Caritas oraz pełnomocnik Prezydenta Częstochowy ds. spraw organizacji pozarządowych Paweł Ruksza, który podczas przemówienia wyraził radość z przeżywania jubileuszu. Podczas spotkania nie zabrakło życzeń i chwil wzruszenia. Franciszek Kasprzak w imieniu Wspólnoty Młodych Duchem przekazał na ręce bp. Antoniego podziękowania za troskę, jaką okazywał przez wszystkie lata istnienia wspólnoty. Wyrazem wdzięczności był obraz namalowany przez jednego z członków wspólnoty. Wyróżnienia otrzymali członkowie, którzy w sposób szczególny angażują się w tworzenie tego dzieła z Franciszkiem Kasprzakiem na czele. Podsumowaniem 10 lat działalności Wspólnoty Młodych Duchem niech będą słowa bp. Antoniego Długosza - od początku obecnego wśród Młodych Duchem. - Wiemy, jak trudna jest dla człowieka jesień życia, ale dziś możemy zobaczyć, że to też piękny czas. Na ogół myśl o starości wiąże się z depresją, chorobą. Tymczasem dzięki wspólnotowym doświadczeniom wszyscy czują się tu jak w rodzinie, czują się potrzebni, w pełni akceptowani, mogą wspierać innych i żyć nadzieją. Ta wspólnota jest przykładem, że można być młodym bez względu na wiek.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.