Wielu turystów przechodzących głównym deptakiem Jeleniej Góry, na swojej drodze spotka ciekawą budowlę sakralną. Obok dawnej bramy miejskiej, zwaną Wojanowską, znajduje się mały kościółek. Budowla wkomponowana w mury miejskie wraz z przyległą do niej Basztą Wojanowską, tworzą bardzo ciekawą zabudowę architektoniczną. Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że wieża jest częścią kościoła, jednakże są to dwa niezależne budynki. Trzeba dodać, iż w dawnych czasach kościół i baszta były połączone. Tworząc część fortyfikacyjną w murach obronnych stwarzały dla strażników możliwość przejścia z baszty do otworów strzelniczych, wieńczących mury kościoła, tuż pod dachem.
Kościół dedykowany został św. Annie. Informuje o tym napis zamieszczony w portalu nad wejściem. Oto jego treść: „Honori Magnae Christi a Viae Annae Erecta - Wzniesiono na chwałę wielkiej babki Chrystusa, świętej Anny”. Odczytany, zgodnie z zasadami obowiązującymi w tworzeniu chronostychów zapis, wskazuje na rok 1715. Jest to rok zakończenia całkowitej odbudowy, rozpoczętej sześć lat wcześniej. Data ta wybita została na metalowej chorągwi, wieńczącej barokową sygnaturkę kaplicy. Takie usytuowanie kaplicy związane jest z tradycją średniowieczną. Praktyka łączenia kaplic z fortyfikacjami miejskimi była dość często stosowana w wiekach średnich. Kaplica, która w chwilach walki stawała się częścią umocnień miejskich, w czasie pokoju służyła ludności mieszkającej na przedmieściu. Liczono także, że umieszczenie kaplicy w murach miejskich, wyjedna u Bożej Opatrzności szczególną Bożą opiekę nad jednym ze słabych miejsc obronnych, do jakich zaliczała się brama miejska. Remontów świątyni na przełomie pierwszej i drugiej dekady XVIII wieku podjęli się jezuici. W wyniku przebudowy całkowicie zmieniono charakter dawnej bastei. Przebito okna od południa, od północy wstawiono drzwi z portalem. Zamurowano dawne strzelnice, a wnętrze przykryto kolebkowym trójprzęsłowym sklepieniem spływającym na przyścienne pilastry.
Wystrój kaplicy pochodzi z czasu wspomnianej przebudowy, jakiej dokonali pracujący w położonym nieopodal kościele miejskim jezuici. Na ścianie wschodniej za ołtarzem wymalowany został fresk przedstawiający Świętą Rodzinę. Wokół Dzieciątka Jezus i Jego Matki Maryi, stoją dziadkowie Chrystusa: Anna i Joachim. W tej rzadkiej formie artystycznej, w której autor zastąpił autentyczną obudowę architektoniczną ołtarza freskiem, nad całą grupą ukazany został Bóg Ojciec, obserwujący z wysokości rodzinę skupioną wokół Jezusa. Przestrzeń pomiędzy Świętą Rodziną, a Bogiem Ojcem, wypełnia napis: „Salve Parens Sanctissima Sacro Beata Coniuge Sacratore Filia Nepote Sacratissimo - Bądźcie błogosławieni, święci małżonkowie, krewni najświętszej Córki i przenajświętszego Wnuka”.
Wyposażenie kaplicy z okresu jej przebudowy w roku 1715 było bardzo skromne. Do omówionego powyżej fresku, z zachowanych do dziś należy dodać jeszcze: figurę św. Antoniego Padewskiego oraz biało-złotą ambonę. Dwa malowidła z kosza ambony oraz jedno z obudowy schodów przedstawiają: św. Piotra, św. Jana Chrzciciela (plakiety owalne) oraz św. Marię Magdalenę (przedłużona plakieta). Nad koszem ukazana została grupa pięciu figur. Czterech Ewangelistów oraz anioł grający na trąbie u szczytu.
Wykonawcą ambony był najprawdopodobniej jeden z uczniów Tomasza Weisfeldta - norweskiego artysty, któremu Jezuici powierzyli wykonanie ołtarza głównego w kościele miejskim. Najprawdopodobniej ten sam autor wykonał nie istniejące już dziś ołtarz z grupą ukrzyżowania oraz ołtarz św. Michała Archanioła. Do czasów obecnych przetrwała jeszcze chrzcielnica z początku XIX wieku, dwukondygnacyjny prospekt organowy z XVIII wieku oraz neogotycka lampka wieczna pochodząca z XIX wieku. Dzisiejsze wyposażenia kaplicy stanowią nowy drewniany ołtarz, tabernakulum z podstawą oraz dwa współczesne obrazy, przedstawiające Jezusa Miłosiernego z podpisem „Jezu, ufam Tobie” i Matkę Bożą z Krzeszowa.
Od początku kościół św. Anny pełnił funkcję kościoła pomocniczego, wobec nieopodal położonego kościoła parafialnego poświęconego dwóm męczennikom z IV wieku: św. Erazmowi i św. Pankracemu (niekiedy zamiennie nazywany kościołem miejskim). Przez jeleniogórzan, to historyczne miejsce, nazywane jest „cicho bijącym sercem Jeleniej Góry”. Tam bowiem, od października 1996 r. w dni powszednie wierni gromadzą się na adoracji Najświętszego Sakramentu. I tak, jak to czynili mieszkańcy Jeleniej Góry w wiekach średnich i następnych, tak też i dziś jeleniogórzanie, nie wyłączając z tego i turystów podążających głównym deptakiem miejskim, zachodzi do tego miejsca, aby Bożej Opatrzności polecać siebie oraz ważne sprawy dla dzisiejszego kształtu i życia Jeleniej Góry. Kościół poprzez swój oryginalny kształt oraz skromne wyposażenie wytwarza dla wchodzących do jej wnętrza tzw. „pustynię w mieście”. Grube, fortyfikacyjne mury dają sposobność oderwania się od odgłosów tętniącego życiem miasta i zatrzymania się choćby na chwilę spokojnej modlitwy, chwilę zadumy i refleksji.
Zbliżające się 300-lecie ostatniej przebudowy kościoła spowodowało, iż podjęto już prace restauracyjne w świątyni. W dniu wspomnienia świętych Joachima i Anny - rodziców Najświętszej Maryi Panny zostaną pobłogosławione wykonane prace. Uroczysta Msza św. celebrowana będzie 26 lipca o godz. 12. Należy zatem życzyć, aby nie zabrakło dalszych możliwości, które pomogą doprowadzić do końca rozpoczęte dzieło.