„W komunii z Bogiem”. Słowa te, stanowiące hasło bieżącego roku duszpasterskiego, zawierają w sobie głębię prawdy o Bogu i o człowieku. O Bogu - że jest blisko człowieka, ogarniając go swoją miłością. O człowieku - że został powołany do przyjaźni z Bogiem i do uczestnictwa w Jego życiu. Komunia z Bogiem jest łaską, wielkim, niezgłębionym Jego darem, którego osiągnięcie wymaga jednak współpracy z naszej strony. Toteż hasło: „W komunii z Bogiem” - odczytujemy jako wezwanie do odnawiania, wzmacniania i pogłębiania osobistej duchowej więzi z Bogiem. Obecnie, tj. w okresie Wielkiego Postu, temu celowi dobrze służą nabożeństwa pasyjne, a zwłaszcza Droga Krzyżowa. Nabożeństwo Drogi Krzyżowej udostępnia szeroką przestrzeń dla osobistej, spontanicznej refleksji i modlitwy. Pozwala z jednej strony wyraźniej dostrzec miłość Boga objawioną w Jezusie Chrystusie, a z drugiej nasze upadki i słabości, wołające o nawrócenie i pokutę.
Głęboko przeżywamy Drogę Krzyżową, zwłaszcza w Wielki Piątek. Odprawia się ją w tym dniu nie tylko w kościołach, ale także na ulicach miast. W naszym regionie upowszechniła się wielkopiątkowa Droga Krzyżowa na górskim szlaku prowadzącym do krzyża, stojącego na najwyższym szczycie polskich Bieszczadów - Tarnicy. Uczestniczy w niej kilka tysięcy osób. Chcą oni w tym dniu w nabożeństwo Drogi Krzyżowej włączyć osobisty trud niełatwej wspinaczki na szczyt. Zapewne chcą w ten sposób dać szczególne świadectwo miłości do Chrystusa Odkupiciela. Trzeba zadbać o to, aby to świadectwo było przejrzyste, nacechowane także miłością do każdego człowieka oraz poszanowaniem bieszczadzkiej przyrody, która również jest przez Boga stworzona.
Przede wszystkim trzeba kierować się dobrą intencją. Jadę w góry nie po to, aby „zdobyć” o tej porze roku szczyt Tarnicy. Wybieram się w góry po to, aby głębiej przeżyć Drogę Krzyżową naszego Zbawiciela, który mimo osłabienia biczowaniem nie wzbraniał się przed wzięciem krzyża na ramiona i dźwiganiem go na górę Kalwarię. Dlatego chcę do modlitwy dołączyć trud wspinania się na szczyt, do stóp zatkniętego tam krzyża. Chcę w czasie tej Drogi Krzyżowej doświadczyć prawdy Jezusowych słów: „Jakże ciasna jest brama i wąska jest droga, która prowadzi do życia” (Mt 7, 13).
Należy pamiętać, że Tarnica znajduje się w obszarze Parku Narodowego, gdzie swoboda poruszania się jest ograniczona. Wyjść na szczyt wolno tylko oznakowanymi ścieżkami. Ścieżką idzie się w pojedynkę, a jeśli jest więcej osób, to idą jedna za drugą „gęsiego”; w żadnym wypadku nie może iść kilka osób obok siebie w jednej linii. Gdyby władze Parku zamknęły któryś ze szlaków na Tarnicę, kierując przybywających pielgrzymów na pozostałe - wówczas trzeba się podporządkować zarządzeniom.
Drogę Krzyżową w górach odprawia się w niewielkich, najwyżej 50-osobowych grupach. Każda grupa powinna mieć swojego duszpasterza lub inną osobę przygotowaną do przeprowadzenia tego nabożeństwa. Jeśli warunki są odpowiednie i nie ma zakazu wchodzenia na szlaki, grupy wyruszają kilkoma trasami: z Ustrzyk Górnych (znaki czerwone), z Wołosatego (znaki niebieskie), z Pszczelin (znaki niebieskie) i z Mucznego (znaki żółte, a następnie niebieskie). Przewidywany czas Drogi Krzyżowej z Ustrzyk ok. 4 godz., z Wołosatego - ok. 3, 5 godz., z Pszczelin ok. 5, 5 godz., z Mucznego - ok. 4, 5 godz. Osoba krocząca jako pierwsza niesie krzyż. Krzyż nie musi być duży, ale niech będzie z wizerunkiem Ukrzyżowanego. Po kilku lub kilkunastu minutach marszu, w odpowiednim miejscu grupa się zatrzymuje i skupia w zwartym kręgu celem przeprowadzenia rozważania i modlitw kolejnej stacji Drogi Krzyżowej. W czasie drogi między stacjami zaleca się wspólną modlitwę albo - zwłaszcza, gdy podejście jest ostre - cichą indywidualną modlitwę. Czymś nieodpowiednim byłoby w tym czasie rozmawianie.
Kolejne grupy, tak w Ustrzykach, jak i w Wołosatym, powinny wyruszać w odstępach przynajmniej 10-minutowych, aby sobie wzajemnie nie przeszkadzać. Nie należy wyprzedzać grup na trasie. Grupa, która osiągnie szczyt i zakończy pod krzyżem nabożeństwo, wraca, nie zatrzymując się dłużej, aby innym grupom zrobić miejsce. Na szczycie trzeba zachowywać się godnie: nie zaśmiecać odpadkami ani też nie zostawiać koło stojącego tam Krzyża jakichkolwiek rekwizytów.
Droga Krzyżowa na Tarnicę nie jest odgórnie organizowana, toteż nikt nie bierze odpowiedzialności za bezpieczeństwo pielgrzymów. Wprawdzie będą na szlaku służby Górskiego Pogotowia Ratunkowego, aby w razie potrzeby pomóc, ale każdy pielgrzym sam ponosi ryzyko tej wyprawy i musi przestrzegać zasad bezpieczeństwa. Trzeba mieć odpowiednie obuwie i ubiór (także rękawice) oraz zabezpieczenie od wiatru i deszczu. Pamiętając o zachowaniu w tym dniu postu ścisłego, trzeba jednak zabrać z sobą nieco postnej żywności, aby nie ustać w drodze.
Ponieważ liczba pątników corocznie się zwiększa, istnieje potrzeba koordynacji wchodzenia na dwa szlaki najliczniej uczęszczane, tj. w Wołosatym i w Ustrzykach Górnych. Zadanie to będzie pełnił ks. Marek Typrowicz, proboszcz parafii w Ustrzykach Górnych. Będzie dysponował bankiem informacji na temat warunków na poszczególnych trasach i ewentualnie kierował na tę czy inną trasę, aby uniknąć nadmiernego zatłoczenia. Prosimy zatem zainteresowane osoby o kontakt telefoniczny z ks. Markiem: tel. (13) 461 06 62 oraz 606 792 983. Warto przedzwonić do niego już wcześniej, np. w Wielki Czwartek, aby wstępnie wybrać sobie którąś z tras. Niezależnie od tego, trzeba być z nim w kontakcie telefonicznym w Wielki Piątek rano, aby ewentualnie skorygować pierwotny wybór.
W Wielki Piątek wieczorem w kościołach parafialnych odprawiana jest uroczysta liturgia o Męce Pańskiej. Jeśli udział w Drodze Krzyżowej na Tarnicę uniemożliwiałby powrót w porę na wielkopiątkową liturgię do własnej parafii, to należy wziąć udział w tej liturgii bądź w Ustrzykach Górnych (o godz. 16), bądź w innym kościele w czasie drogi powrotnej do domu.