Metoda i model wychowania skautowego szybko został dostosowany do pracy z dziewczętami, którą rozpoczęła najpierw siostra Baden-Powella Agnes, a później żona generała Bi-Pi - Olane St. Clair. Opracowała ona, na podstawie podręcznika „Skauting dla chłopców”, podręcznik dla dziewcząt pt. „Dziewczęta przewodniczki”, wydany w 1912 r.
Kolejnym krokiem było dostosowanie metody do pracy z dziećmi młodszymi, podręcznik, ze względu na specyfikę, musiał zawierać wskazania dla instruktorów (skautmistrzów). Opracowania tego dokonał sam Bi-Pi, nadając mu tytuł „Wilczęta” (1916 r.).
Dynamiczny rozwój idei skautowej zaskoczył nawet samego pomysłodawcę. Szeroko i szybko postępująca ekspansja tej idei zmusiła wychowawców do stworzenia zrębów organizacji. Powodzenie metody wśród młodzieży i wychowawców w Królestwie Brytyjskim natychmiast odbiło się echem w całym świecie, powodując powstawanie i rozwój skautingu w różnych krajach. Bardzo szybko dotarła ta idea także na ziemie polskie, gdzie - mimo iż formalnie Polska nie istniała na arenie międzynarodowej, podzielona przez zaborców - znalazła żyzny grunt dla szybkiego rozwoju.
Podłoże i grunt wychowawczy ruchu na przeciągu dziesięcioleci formował głęboko zaangażowany już od samego początku Kościół. „Początki ruchu skautowego i organizacji harcerskiej związane są z religią - chciałoby się powiedzieć „de iure i de facto”, z natury i od początku, szczególnie silnie w Polsce”. Włączenie się kapłanów w wychowanie prowadzone metodą harcerską miało kilka istotnych kierunków: przede wszystkim aspekt praktyczny - liturgiczny, związany z pełną posługą sakramentalną wśród braci harcerskiej, formami duszpasterskimi, oraz bogato rozwijającą się tradycją harcerską, będącą odzwierciedleniem liturgii i tradycji chrześcijańskiej. Bardzo istotny dla wychowania religijnego harcerzy stał się czynnik zaangażowania się instruktorskiego księży w tworzenie wspólnoty Kościoła pośród jednostek skautingu, a później harcerstwa. Godnym zauważenia jest fakt tworzenia i pielęgnowania głębokiej, typowo polskiej tradycji i obrzędowości, ubogaconej przez metodykę harcerską wybiegającą na przeciw potrzebom duchowym harcerzy i harcerek. Na początku XX wieku Kościół kładł szczególny nacisk na liturgiczny i pełen tradycji aspekt życia religijnego, pokładając w tym nadzieję na przetrwanie wiary w zagrożonym działaniami wyniszczającymi zaborców narodzie polskim.
Wiadomość o skautingu dotarła na ziemie polskie już w 1909 roku, 16 i 17 listopada we Lwowie dziennik „Słowo Polskie” zamieścił dwa artykuły: pierwszy pt. „Bi-bi”, drugi „Bi-es”, autorstwa długoletniego zasłużonego sekretarza londyńskiego Towarzystwa Literackiego - Edmunda Naganowskiego, o powstałej przed niecałym rokiem, ale prężnie rozwijającej się organizacji młodzieży zwanej skautingiem. W rok później kolejne informacje podano w warszawskim czasopiśmie, „Świat”. Równocześnie dokonało się pierwsze spotkanie Andrzeja Makowskiego, przyszłego założyciela skautingu w Polsce, z myślą, a później z osobą generała Bi-Pi. W tym czasie Małkowski otrzymuje zadanie przetłumaczenia książki „Skauting dla chłopców”. Tłumaczenie to - zanim zostało wydane jako podręcznik - rozpowszechnia w czasie wykładów wygłoszonych na kursie „Sokoła”.
Już od 1910 roku we Lwowie powstają pierwsze drużyny sokolo-skautowe. Zanim jednak ukazał się pierwszy rozkaz Małkowskiego, uważany za symboliczny początek harcerstwa na ziemiach polskich - 22 maja 1911 roku we Lwowie - szereg istniejących już organizacji młodzieżowych o charakterze narodowo-wyzwoleńczych, sprawnościowo-sportowych, ideowo-wychowawczych i religijnych stanowiło podwaliny powstania jednego z najprężniej działających i rozwijających się ruchów, jakim stało się harcerstwo.
Harcerstwo powstało jako synteza kilku strumieni wielkiego prądu narodowo-wychowawczego, skauting jest jednym z jego źródeł genetycznych. Oceniając miejsce, szybką ekspansję i popularność skautingu w wychowawczych potrzebach i nadziejach młodzieży, można powiedzieć, że prawdopodobnie bez skautingu powstałby w Polsce jakiś ruch podobny do harcerstwa, w następstwie rozwoju tych idei i metod wychowawczych, jakie rodziły się w Polsce. Harcerstwo nie jest organizacją religijną, ale też nie jest zrzeszeniem areligijnym, laickim. Jest organizacją wychowawczą, zmierzającą do integralnego wychowania człowieka. Twórca skautingu światowego i inicjatorzy harcerstwa w Polsce, widzieli bardzo wyraźnie rolę religii w procesie wychowawczym „jako podstawową sferę osobowości każdego skauta, jako wartość porządkującą całe życie młodego czło