Młody człowiek przyjechał pociągiem na Dworzec Kazański w Moskwie w 1968 r. Szybko oddał bagaże do przechowalni i szukał kiosku, by kupić plan miasta. Tam wśród spisu zabytków odnalazł na ul. Małaja Łubianka kościół katolicki. Było wcześnie rano, bardzo pragnął jak najszybciej dotrzeć do Łubianki. Odnalazł niedużą świątynię, ukrytą wśród znanej wszystkim zabudowy "KGB". Znał dobrze atmosferę takich miejsc z rodzinnego Grodna. We wnętrzu dosyć dużo ludzi, niektórzy się modlą, inni ściszonym głosem rozmawiają, coś sobie przekazują. Z naturalnego wosku, wykonane domowym sposobem świece paliły się obok figur i obrazów. Nie zauważył jeszcze braku świec na ołtarzu przedsoborowym w głębi prezbiterium. Pomyślał: spełnia się pragnienie wielu miesięcy studenta Politechniki Leningradzkiej, odbywającego praktykę na Syberii. Szukał kościoła w Krasnojarsku i znalazł, ale zamknięty. Mszy św. nie było przez równo 30 lat. Następnie odnalazł katolicką świątynię w Irkucku, niestety, zamienioną na filharmonię. Wiedział, że oprócz Leningradu właśnie tu, w Moskwie, jest możliwość wyspowiadania się i uczestniczenia w Eucharystii. Długo się modlił, ludzie głośno odmawiali w języku polskim Różaniec. Zapytał siedzących obok o Mszę św. Odpowiedzieli, że nie będzie, bo zachorował jedyny ksiądz, który jest w podeszłym wieku.
Historię tę opowiedział 10 lat temu i powtórzył w kościele św. Ludwika na Łubiance abp Tadeusz Kondrusiewicz, dodając: "tym młodym studentem Leningradzkiej Politechniki byłem ja". Dalej ze wzruszeniem mówił: "Nie wiem, czy dziś stałbym przed Wami już w dziesięcioletniej służbie, gdyby nie te otwarte świątynie w Moskwie, Leningradzie, Wilnie czy Grodnie, gdyby nie ta posługa steranych życiem i prześladowaniem kapłanów i w konspiracji organizujących katechezę sióstr zakonnych. Nie wiem, jak wyrazić wdzięczność Bogu za dziesięć lat służenia, które w europejskiej części Rosji w 1991 r. rozpoczęło się z dwoma kapłanami". Dziś na tym terenie jest ich ponad 150.
Abp Tadeusz Kondrusiewicz urodzony pod Grodnem w polskiej rodzinie, wychowywał się w Grodnie, gdzie ukończył szkołę średnią i rozpoczął studia pedagogiczne. W pewnym jednak momencie ktoś zauważył nie skrywaną wiarę młodego studenta. Przecież niemożliwe jest, by przyszły nauczyciel należał do Ciemnogrodu. Musiał zrezygnować, udając się do Leningradu, gdzie w dużym mieście łatwiej skończyć studia, i co niedzielę mógł być na Mszy św. Po skończeniu Politechniki został wysłany do pracy w Wilnie, gdzie dojrzało powołanie do kapłaństwa, i po nauczeniu się języka litewskiego wstąpił do Seminarium Duchownego w Kownie. Następnie wiele lat pracował jako wikariusz w Ostrej Bramie, kontynuując naukę zakończoną pracą doktorską z historii. W 1988 r. mógł wrócić do Grodna, by objąć probostwo w kościele franciszkańskim i w farze, która przez dziesiątki lat była pozbawiona kapłana. Kolejne dwa lata to posługa biskupia na terytorium Białorusi: bardzo wiele otwartych kościołów, wielu nowych kapłanów, zwłaszcza z Polski, Seminarium Duchowne w Grodnie, struktury diecezjalne.
13 kwietnia 1991 r. Jan Paweł II posłał abp. Kondrusiewicza do Moskwy. Ksiądz Arcybiskup głęboko wierzy w spełnienie się obietnicy fatimskiej, mówiącej o nawróceniu Rosji. Swoje duszpasterzowanie zawierza w Fatimie Bogarodzicy, jednocześnie zabierając ze sobą modlitwę Jana Pawła II z placu Zwycięstwa w Warszawie: "Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi".
W maju br. w Moskwie w uroczystościach dziesięciolecia odnowienia struktur kościoła katolickiego uczestniczył legat papieski z 19 biskupami, m.in. z Polski, i 60 kapłanami. Wszyscy doświadczyli w posłudze minionej dekady przedziwnej obecności Ducha Świętego odmieniającego oblicze tej ziemi.