Pośród pól i łąk polskiego Mazowsza przycupnął kamienny klasztor Niepokalanowa. W letnie słoneczne dni jasne mury bazyliki Niepokalanej Wszechpośredniczki Łask wyraźnie zaznaczają swą obecność na błękicie nieba. Jadąc od strony Skierniewic, zza zielonych i żółtych łanów falujących zbóż i traw dostrzec można złociste wieże bazyliki mniejszej, na których zamontowano metalowe kule, będące wsparciem dla umieszczonych na nich krzyży.
Wielu ludzi urzeka surowe piękno Niepokalanowa i jego spokój, przerywany jedynie odgłosami codziennej krzątaniny zamieszkujących go zakonników. Bo nad Niepokalanowem unosi się aura spokoju, której ulegają nawet krzykliwe zwykle grupy pielgrzymów i turystów, milknąc w miejscu naznaczonym świętością zdobytą poprzez męczeńską śmierć budowniczego tego miejsca - o. Maksymiliana.
To właśnie on, chłopak ze Zduńskiej Woli - Rajmund Kolbe, najpierw wymarzył sobie, a potem zrealizował cel zbudowania miasta Maryi, grodu Niepokalanej - Niepokalanowa.

Bracia rycerze

Od początku istnienia klasztoru aż po dzień dzisiejszy Niepokalanów zamieszkują licznie zakonnicy, bracia rycerze, którzy odcisnęli ślad swego istnienia w tym miejscu. Historię życia i śmierci niektórych z nich pieczołowicie odtworzył i opisał w swojej książce-świadectwie „Kwiaty i owoce z ogrodu świętego ojca Maksymiliana” br. Czesław Adamiak. Z przytoczonych przez br. Czesława biografii wybranych spadkobierców duchowych św. Maksymiliana wyłaniają się obrazy niezwykłych ludzi, w zupełnie zwykłych franciszkańskich habitach, z niekiedy egzotycznie brzmiącymi w kulturze polskiej imionami.

Innocenty, Emeryk, Salwator…

Innocenty, Emeryk, Salwator, Cyrion, Sykstus, Juwentyn, Jan Nepomucen - to imiona niektórych z nich, które nadano im podczas ceremonii obłóczyn. Czasami imiona stawały się znakiem rozpoznawczym - tak było w przypadku br. Innocentego, którego imię w języku łacińskim znaczy niewinny, prawy (innocens). Br. Czesław tak charakteryzuje postać br. Innocentego: „Niewinność emanowała z jego twarzy, oczu i cichego, miłego tonu jego głosu”. Br. Innocenty mawiał: „Naprawdę niebo jest w duszy” i poprzez swoją posługę wszystkich w tym utwierdzał. Nic więc dziwnego, że zmarł w opinii świętości.

Kawalerzysta, rzeźbiarz, poeta…

Czarne habity franciszkanów niepokalanowskich skrywały kawalerzystę, rzeźbiarza, poetę, pisarza, cieślę, strażaka, dentystę, aptekarza, zegarmistrza, matematyka, a nawet podoficerów Wojska Polskiego!
Br. Iwo Achtelik był jednym z tych zakonników, którzy dobrowolnie zgłosili się do władz okupanta, aby te dokonały wymiany ich, dwudziestu „synów”, na tego jednego „ojca” - Maksymiliana, uwięzionego w lutym 1941 r. na warszawskim Pawiaku. Pomysłodawcą całego przedsięwzięcia był wspomniany kawalerzysta, ułan Wojska Polskiego - br. Cherubin Pawłowicz.

Dzieci najdroższe

Br. Czesław Adamiak ten przejaw chęci złożenia ofiary z siebie samych tłumaczy następująco: „…w życiu ojca Maksymiliana ofiarna miłość Boga i bliźniego przelewała się na otoczenie, promieniowała na jego «dzieci najdroższe», przemieniając je na Maksymilianów”.
Szczególnym potwierdzeniem tych słów jest męczeńska śmierć ojców Achillesa Puchały i Hermana Stępnia, którzy - jak przystało na dobrych pasterzy - postanowili, że „nie mogą opuścić wiernych” w czasie aresztowań ludności Pierszaje. W wyniku tej decyzji ponieśli męczeńską śmierć w podpalonej przez niemieckich żołnierzy stodole. Ta krwawa ofiara na tyle usatysfakcjonowała oprawców, że zrezygnowali z dalszych egzekucji, co ocaliło pozostałych mieszkańców gminy Pierszaje.

W ogrodzie u o. Maksymiliana

W Niepokalanowie - ogrodzie o. Maksymiliana zawsze kwitną kwiatki cnót i dojrzewają owoce Ducha Świętego. Kwiatki cnót franciszkańskich tworzą bukiet złożony z tego wszystkiego, co ważne i piękne. Składają się nań: miłość do Boga, do Niepokalanej i ludzi. Ubóstwo - bez przesadnej troski o bilans zysków i strat. Posłuszeństwo - gdy ciało posłuszne duchowi, a podwładny przełożonemu, bo przecież i przełożony odpowiada za swe czyny przed samym Bogiem. Czystość (puritas) - taka, która nakazuje brak przywiązania do tego, co ziemskie, a zatem do ludzi, przedmiotów, do wszystkiego, co wzbudza w człowieku egoistyczne pragnienie posiadania. Pokora - na wzór Chrystusowy, czyniąca człowieka sługą uniżonym, świadomym swej nicości wobec Boga i wszelkiego dobra, które od Niego pochodzi. Radość - ale taka doskonała, mająca swoje źródło w czystości sumienia i której żadne przeciwności i zło tego świata nie zmogą.

Książkę br. Czesława Adamiaka OFMConv -„Kwiaty i owoce z ogrodu świętego ojca Maksymiliana” można nabyć w Wydawnictwie Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie: www.wydawnictwo.niepokalanow.pl.