Dookoła świata

Koniec żartów z Koreą

Napięcie na Półwyspie Koreańskim rośnie, a wydarzenie goni wydarzenie. Z jednej strony Kim Dzong Un, dyktator komunistycznej Korei Północnej, eskaluje napięcie, testując kolejne rakiety balistyczne, z drugiej – USA nie zamierzają tolerować postępów w jego uzbrajaniu się. Władze USA nie bez powodów obawiają się, że za kilka lat wojska Korei Północnej będą mogły odpalić rakiety zdolne przenosić głowice jądrowe, których zasięg obejmie zachodnie wybrzeże USA.

Pokazanie w połowie kwietnia br. na paradzie w Pjongjangu północnokoreańskich rakiet dalekiego zasięgu na USA podziałało jak płachta na byka. – Czas strategicznej cierpliwości zakończył się – mówił wiceprezydent tego kraju Mike Pence, obserwując wydarzenia ze strefy zdemilitaryzowanej na granicy obu państw koreańskich. Pence przestrzegł też, że jego kraj użyje wszelkich środków wobec Korei Północnej, jeśli nie przestanie ona budować broni atomowej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

W rejon Półwyspu Koreańskiego USA wysłały armadę składającą się z kilku okrętów wojennych, w tym ultranowoczesnego lotniskowca Carl Vinson. W zapewnienia, że okręty nie płynęły w stronę Korei, lecz by wziąć udział w ćwiczeniach z australijską marynarką na Oceanie Indyjskim, mało kto uwierzył. Na pewno nie uwierzyły w to władze Chin, które postawiły swoje lotnictwo w stan podwyższonej gotowości. Jak podała telewizja CNN, chińska armia przygotowywała się do reakcji na działania USA przeciwko Korei Północnej.

Władze Korei Północnej grożą natomiast, że jakikolwiek atak na jej terytorium doprowadzi do wybuchu wojny o ogromnym zasięgu, a Seul, stolica Korei Południowej, sojusznika USA, będzie jednym z najważniejszych celów, które zostaną zniszczone w pierwszej kolejności.

Wojciech Dudkiewicz

* * *

Pół na pół

Czy Recep Tayyip Erdoğan, prezydent Turcji, miał złudzenia, że w cuglach wygra referendum w sprawie wprowadzenia w tym kraju systemu prezydenckiego? Czyli że Turcy chętnie zgodzą się na wzmocnienie jego dyktatorskiej władzy? Jeśli miał, przeliczył się. Wygrał niewielką przewagą głosów, wygrał o włos. Okazało się, że zwolenników jego władzy jest prawie tylu co przeciwników. Niespodzianką było to, jak głosowali Turcy mieszkający w krajach UE (jest ich 7 mln, z czego ponad połowa w Niemczech). We wszystkich okręgach, w których niemieccy Turcy głosowali w referendum, z dużą przewagą zwyciężyli zwolennicy Erdoğana. Dzień po referendum turecki parlament przyjął 3-miesięczne przedłużenie stanu wyjątkowego, wprowadzonego po nieudanym zamachu stanu w lipcu zeszłego roku.

* * *

Wybiorą wcześniej

Reklama

Brytyjska Izba Gmin poparła wniosek premier Theresy May o samorozwiązanie parlamentu i wcześniejsze wybory parlamentarne. Odbędą się one 8 czerwca – prawie 3 lata wcześniej, niż wynikałoby z kalendarza wyborczego. Główną osią kampanii będzie udzielenie mandatu negocjacyjnego rządowi Theresy May do rozmów w sprawie wyjścia Zjednoczonego Królestwa z UE. Rozwiązanie parlamentu obecnej kadencji nastąpi w nocy z 2 na 3 maja, na 25 dni roboczych przed wyborami. Premier May spotka się z królową Elżbietą II i formalnie poprosi ją o zgodę na rozwiązanie parlamentu – z monarchinią konsultowano się, zanim ogłoszono plan publicznie. Decydując się na wcześniejsze wybory parlamentarne, premier Wielkiej Brytanii Theresa May kieruje się swoim politycznym instynktem – napisał niemiecki dziennik „Sueddeutsche Zeitung”.

* * *

Bolszewicka tolerancja

Rosyjski Sąd Najwyższy wykazał się, jak zawsze, rewolucyjną czujnością. Zdelegalizował Świadków Jehowy i skonfiskował ich majątek. Sąd uznał, że jest to „organizacja ekstremistyczna”. Wniosek o zdelegalizowanie, ale także zamknięcie jej głównej siedziby, która znajduje się w pobliżu Petersburga, złożyło Ministerstwo Sprawiedliwości. Prokuratura, a wcześniej władze, przekonywały, że Świadkowie Jehowy „niszczą rodzinę, sprzyjają nienawiści i zagrażają życiu, a informacje, które sami o sobie przekazują, nie są prawdziwe”. Jak informują rosyjskie media, władze wprowadziły też zakaz rozpowszechniania wydawanych przez Świadków Jehowy publikacji. Zostały one wpisane na listę zakazanych tekstów ekstremistycznych.

* * *

Nie ma chętnych

Reklama

W Albanii jest jak zawsze ciekawie. Tamtejszy parlament nie wybrał w pierwszej turze nowego prezydenta z powodu... braku kandydata. Rządząca lewica nie wystawiła kandydata, chcąc wykazać dobrą wolę wobec prawicowej opozycji, bojkotującej od kilku miesięcy prace parlamentu. Socjalistyczny rząd premiera Ediego Ramy postanowił nie wystawiać swego kandydata w pierwszej turze, bo chce, by opozycja wróciła do parlamentu i porozumiała się w sprawie kandydata na głowę państwa. – Chcieliśmy wykazać wolę dialogu z opozycją – wyjaśnił w parlamencie jego przewodniczący Ilir Meta. Przewidziana była jeszcze druga tura wyborów prezydenckich. Kadencja obecnego prezydenta kończy się w lipcu br.

* * *

Władze dla Rakki

Wspierane przez USA siły kurdyjskie walczące z tzw. Państwem Islamskim o ich nieformalną stolicę, Rakkę, poinformowały o utworzeniu rady cywilnej dla miasta po wyzwoleniu. „Rada cywilna Rakki będzie miała za zadanie administrowanie miastem i okolicznymi terenami po wyzwoleniu” – ogłosiły Syryjskie Siły Demokratyczne w mieście Ain Issa, ok. 50 km od Rakki. Na razie to dzielenie skóry na niedźwiedziu. Walki o odbicie Rakki potrwają jeszcze wiele miesięcy.

* * *

Konsystorz

Kanonizacja Hiacynty i Franciszka Marto 13 maja 2017 r. w Fatimie

Kanonizacja Hiacynty i Franciszka Marto będzie miała miejsce 13 maja br. w Fatimie – postanowiono podczas konsystorza w sprawie kanonizacji, któremu 20 kwietnia br. przewodniczył papież Franciszek.

Franciszek Marto (1908-19) i jego siostra Hiacynta Marto (1910-20) zostali ogłoszeni błogosławionymi w 2000 r. przez papieża Jana Pawła II. Obecnie trwa proces beatyfikacyjny trzeciej uczestniczki objawień maryjnych sprzed 100 lat – s. Łucji dos Santos (1907 – 2005).

KAI

* * *

Kardynał robert Sarah

Kontemplacyjna dusza Kościoła

Reklama

Istnieje dziś poważne niebezpieczeństwo fragmentaryzacji Kościoła, podziałów w Mistycznym Ciele Chrystusa przez kładzenie nacisku na narodową tożsamość Kościołów, a tym samym na ich zdolność decydowania o sobie, zwłaszcza w tak istotnych kwestiach, jak doktryna i moralność – uważa kard. Robert Sarah, prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Podkreśla on, że bez wspólnej wiary Kościołowi grozi zamęt, a w konsekwencji stopniowe popadanie w rozproszenie i schizmę. Cytując Benedykta XVI, kard. Sarah przypomniał, że Kościół potrzebuje jedności w wierze, doktrynie i nauczaniu moralnym. Potrzebuje prymatu papieża. – Jeśli Kościół ze swą aktualną obsesją na punkcie sprawiedliwości, praw socjalnych i walki z ubóstwem zapomni w konsekwencji o swej kontemplacyjnej duszy, poniesie klęskę w swej misji i zostanie porzucony przez wielu swych wiernych, ponieważ nie będą już w stanie rozpoznać, co stanowi o jego specyficznej misji – podkreślił kard. Sarah. Zwrócił uwagę, że islam jest zagrożeniem przede wszystkim dla społeczeństw kontynentu europejskiego, które zbyt często nie mają już prawdziwej tożsamości i religii. Ci, którzy wypierają się wartości własnej tradycji, kultury i religii, są skazani na wyginięcie, bo zatracili motywację, całą swą siłę, a nawet wszelką wolę walki w obronie swej tożsamości – powiedział szef watykańskiej dykasterii.

* * *

Senat USA i Donald Trump

Pieniądze podatników nie na aborcję

W Stanach Zjednoczonych podjęto kolejny krok w obronie życia nienarodzonych. Prezydent Donald Trump podpisał 13 kwietnia br. uchwaloną przez Senat 30 marca br. ustawę, która pozwala poszczególnym stanom nie finansować z publicznych funduszy szpitali, w których przeprowadza się aborcję. Pieniądze mogą być odtąd przeznaczane na placówki zajmujące się całościową opieką zdrowotną nad kobietami i dziećmi.

Niefinansowania z publicznych środków szpitali wykonujących aborcję zabronił poszczególnym stanom Barack Obama przepisem wprowadzonym 18 stycznia br., na 2 dni przed zakończeniem swej kadencji prezydenckiej. Było to posunięcie sprzyjające finansowaniu klinik aborcyjnych, a zwłaszcza korporacji Planned Parenthood, która wykonuje w USA ponad jedną trzecią zabiegów przerywania ciąży.

RV/Waszyngton

* * *

Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się – na próbę.
Jan Paweł II

* * *

Krótko

• Chrześcijaństwo to najlepsze zabezpieczenie przed pojawiającymi się ideologiami totalitarnymi, które zagrażają godności ludzkiej – uważa kard. Gerhard Müller, prefekt Kongregacji Nauki Wiary, który uczestniczył w warszawskiej konferencji z okazji 90. rocznicy urodzin Benedykta XVI.

• We Francji do drugiej tury wyborów prezydenckich, która odbędzie się 7 maja br., przeszli Marine Le Pen i Emmanuel Macron.

Reklama

• W wieku 117 lat zmarła najstarsza osoba na świecie – Emma Morano. Kobieta mieszkała na obrzeżach Verbanii nad jeziorem Maggiore w północnych Włoszech.

• Brytyjczycy pójdą do urn wcześniej, niż przewiduje to kalendarz wyborczy. Przedterminowe wybory odbędą się 8 czerwca br. Premier Theresa May tłumaczy, że rząd musi mieć silny mandat społeczny w trakcie negocjacji odnośnie do Brexitu.

• Tu-95 – rosyjskie bombowce dalekiego zasięgu, lecąc w parze, dwukrotnie na początku kwietnia br. dotarły w bezpośrednie sąsiedztwo kontynentalnej Alaski, czego nie notowano od blisko 2 lat.

• 51,4 proc. Turków – według oficjalnych danych – poparło zmiany ustroju politycznego zaproponowane przez prezydenta Recepa Tayyipa Erdoğana. Na ich podstawie Erdoğan staje się jednocześnie szefem państwa i rządu. Będzie mógł sprawować władzę za pomocą dekretów i rozwiązywać parlament. Opozycja twierdzi, że referendum zostało sfałszowane.

• W strzelaninie, do której doszło 20 kwietnia br. w centrum Paryża, w pobliżu Pól Elizejskich, zginął jeden policjant, a 2 zostało rannych. Jeden z napastników został zastrzelony. Do ataku przyznało się tzw. Państwo Islamskie.

• W 2016 r. na całym świecie o ponad 14 proc. w porównaniu z rokiem poprzednim wzrosła liczba aktów terroryzmu i przemocy. W krajach zachodnich wskaźnik ten był nawet znacznie wyższy, bo wzrósł o 175 proc.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.