Historia parafii św. Jana Nepomucena i Matki Bożej Bolesnej w Dorohusku mogłaby być osnową fascynującego filmu; dramatu, ale ze szczęśliwym zakończeniem. Oficjalnie założona w 1768 r., w czasach zaborów została zlikwidowana i odtworzona na początku XX wieku. W jej kolejnych świątyniach, jak w soczewce, skupiają się tragiczne losy nadbużańskiej Polski, ale też ogromna determinacja katolików, którzy raz za razem podnosili z ruin dom Boży. Dziś potomkowie duchowych gigantów, którzy wbrew logice nie stracili wiary i nie zagasili w sercach nadziei, cieszą się odnowioną świątynią. Po 116 latach od zbudowania oddali ją na własność Bogu, z zapewnieniem, że będą jej strzec jak najcenniejszego skarbu i przekażą kolejnym pokoleniom.
Zawiłe losy
Reklama
Nadbużańskie tereny, nie tak dawno znajdujące się niemal w sercu Polski, a dziś położone tuż przy granicy z Ukrainą, właściwie nigdy nie cieszyły się spokojem. Pierwsze historyczne wzmianki mówią o Dorohusku jako miejscu koronacji Daniela Romanowicza na króla Rusi Kijowskiej (XIII wiek). Kolejne wskazują, że dobra dorohuskie z nadania królów Polski należały do rodów m.in. Wołoczków i Orzechowskich. Początki rzymskokatolickiej parafii wiążą się z rodem Suchodolskich, którzy po wojnach kozackich i potopie szwedzkim podnieśli majątek z upadku. Doprowadzili nawet do tego, że król August III w 1750 r. wydał przywilej lokacyjny na założenie miasta Dorohuska. Suchodolscy zbudowali najpierw kaplicę pałacową, a następnie przyczynili się do utworzenia parafii w 1768 r. (wcześniej Dorohusk należał do parafii Świerże). Niestety, złoty okres szybko zakończyły rozbiory. Już w lipcu 1792 r. miejscowość spłonęła podczas walki wojsk rosyjskich z korpusem księcia Józefa Poniatowskiego. Dziejowych zawieruch nie przetrwał też kościół. Rzymskokatolicką parafię zlikwidowano, a zniszczoną pożogą świątynię rozebrano w 1818 r.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Nowa nadzieja
Mimo wielkiego ucisku narodowego i wyznaniowego dorohuscy katolicy nie zapomnieli o swoich korzeniach. W sercach kolejnych pokoleń tliła się nadzieja na powrót Polski i Kościoła katolickiego. Nim spełniły się marzenia o wolnej Ojczyźnie, w Dorohusku stanęła nowa świątynia. Na podstawie ukazu carskiego z 1905 r. można było wznosić nowe kościoły i katolicy szybko z tej opcji skorzystali. Już w 1907 r. rozpoczęli budowę, którą ukończyli w zaledwie dwa lata. Niestety, wkrótce przyszła I wojna światowa, a wymodlony i wyczekany kościół został ostrzelany, obrabowany i zdewastowany.
Reklama
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości parafianie, choć ubodzy, przystąpili do odbudowy kościoła. Ich zapału nie zgasiły walki wojny polsko-bolszewickiej, które położyły się cieniem na odbudowie świątyni. Wkrótce cała społeczność radowała się nowymi ołtarzami i dźwiękiem gry organów, a bp Marian Leon Fulman w 1921 r. oficjalnie reaktywował katolicką parafię. Aż przyszła II wojna światowa i kolejne poważne zniszczenia. Położenie parafii w strategicznym miejscu, przy ważnej przeprawie drogowej i kolejowej na Bugu, przysporzyło ogromnych strat. Po wyzwoleniu, które okazało się zniewoleniem, i zmianie granic, które z dnia na dzień zostały przesunięte o setki kilometrów, wcale nie było łatwiej. Mimo to mieszkańcy Dorohuska i okolicznych miejscowości przystąpili do kolejnej odbudowy najważniejszego dla nich, Bożego domu. Pod opieką kolejnych proboszczów dokładali starań, aby ich świątynia, spełnienie pragnień przodków i czytelny znak przynależności do Boga, była jak najpiękniejsza.
Szczęśliwe zakończenie
Historia zmagań z przeciwnościami losu i zwycięstwa ducha wiary znalazła swoje szczęśliwe zakończenie w uroczystości konsekracji kościoła. 29 czerwca br., po 116 latach od ukończenia budowy, abp Stanisław Budzik poświęcił świątynię; ku wielkiej radości duszpasterzy i wiernych oddał ją Bogu. Zapewne nikt z tych, którzy w wielkim trudzie wznosili i odbudowywali jej mury, nie spodziewał się, że będzie tak dostojna. Obecny kształt nadały jej renowacje prowadzone przez ostatnią dekadę, notabene w trudnym czasie pandemii. – Staraniem wielu pokoleń wiernych i proboszczów skromna budowla stała się piękną świątynią – powiedział proboszcz ks. Witold Gąciarz. Z wdzięcznością wspomniał swoich poprzedników, a szczególnie ks. Ryszarda Winiarskiego, który rozpoczął ostatnie prace i złożył projekty o dofinasowanie renowacji.
Reklama
Przejmując pałeczkę w duszpasterskiej sztafecie, ks. Gąciarz kontynuował dzieło i doprowadził je do końca. Najpierw świątynia zyskała nowy dach i elewację, później zabezpieczono fundamenty i gruntownie odnowiono wnętrze. W nowej marmurowej posadzce, skrywającej ogrzewanie podłogowe, wykorzystano zabytkowe elementy. Wyjątkowo pięknie prezentuje się odrestaurowane prezbiterium, z kamiennym ołtarzem, ufundowanym przez rodzinę Jolanty i Mieczysława Seweryniuków. Ksiądz proboszcz zwrócił uwagę, że wiele z prac dokonanych przez niewielką wspólnotę (m.in. nowe oświetlenie i nagłośnienie, restauracja organów, wyposażenie świątyni), jest darem ofiarnych serc parafian, którzy nie szczędzili modlitwy i środków finansowych na renowację. Przygotowaniu materialnemu towarzyszyło duchowe, m.in. nawiedzenie parafii przez łaskami słynącą kopię ikony Matki Bożej Chełmskiej i rekolekcje prowadzone przez ks. Andrzeja Sternika, a także codzienna adoracja Najświętszego Sakramentu.
Na straży wiary
– Nasze serca przepełnia radość, wzruszenie i wdzięczność, że dożyliśmy tego dnia, kiedy nasz dom Boży, stawiany, pielęgnowany, odbudowywany i remontowany, został poświęcony – powiedział ks. Gąciarz. – Jesteśmy uradowani, że nasza świątynia została konsekrowana. Nie dożyli tego nasi przodkowie, którzy własnymi siłami wznieśli ją i mimo przeciwności losu wciąż odbudowywali. W tak uroczystym dniu przyrzekamy stać na straży wiary i trwać przy Chrystusie, a naszą piękną świątynię chronić i przekazać następnym pokoleniom – zobowiązali się parafianie.
W rozmowie z Niedzielą ks. Witold Gąciarz powiedział, że konsekracja świątyni to wielka uroczystość, która uświadamia całej parafii, że kościół jest miejscem realnego doświadczania obecności Boga i sprawowania sakramentów, a zarazem drogą prowadzącą do nieba. Szczególne znaczenie ta historyczna chwila nabrała w Roku Jubileuszowym, w którym wierni jako pielgrzymi nadziei oddali Bogu na własność dzieło wielu pokoleń związanych z Dorohuskiem. – Gdy patrzę wstecz, dostrzegam w naszej historii, w tym tej z ostatnich lat renowacji, dzieło Opatrzności Bożej. Dzięki modlitwie oraz otwartym sercom parafian i wielu gości udało się nam dokonać wielkich rzeczy – powiedział z wdzięcznością ks. Witold Gąciarz. – Dla mnie dzisiejsze święto jest wyznaniem wiary w Boga – podkreślił duszpasterz.