Świetlica pomoże w wychowaniu

Dziecko nie nadąża za tokiem nauczania, nie ma kto z nim odrabiać lekcji, nie ma co zrobić z wolnym czasem. Co czynić? Odpowiedź jest prosta. Przyjść na zajęcia do świetlicy parafialnej lub caritasowskiej. Ale aby dzieci mogły przyjść, takie świetlice muszą istnieć. I istnieją. I będzie ich coraz więcej.

"Wiele parafii dysponuje salami, które były przez lata wykorzystywane do nauczania religii. W momencie podjęcia katechezy w szkole sale opustoszały - powiedział Niedzieli ks. Stefan Wyporski. - Stworzenie w nich świetlicy jest niejako naturalnym procesem. Aby dziecko, które wyjdzie ze szkoły, mogło sobie znaleźć miejsce i do odrabiania lekcji, i do rozmów lub zabaw z rówieśnikami oraz by mogło zjeść kanapkę czy napić się ciepłej herbaty. A wychowawcy lub opiekunowie w razie potrzeby pomagali w nadrobieniu zaległości. Myślę, że w każdej parafii, jeśli tylko istnieją sprzyjające warunki, takie świetlice powstaną" - dodał ks. Wyporski

Na razie dzieci potrzebujących jest zdecydowanie więcej niż ośrodków, które przychodzą im z pomocą.

Świetlica w parafii Trójcy Świętej w Będzinie działa w piątki i soboty. W zajęciach uczestniczy 30 dzieci skierowanych przez pedagoga szkolnego. "Czuwa nad nimi kadra wyspecjalizowanych opiekunów, a pomaga im starsza młodzież z terenu parafii. Zasadniczym celem przyświecającym działaniom świetlicy jest wyrównywanie szans, douczanie dzieci. Jeśli uda się pomóc choćby jednemu dziecku, warto było podjąć ten trud" - mówi ks. Andrzej Stępień, proboszcz będzińskiej parafii. Oprócz zabaw udzielane są korepetycje m.in. z języka polskiego, matematyki, języka angielskiego, niemieckiego i historii. Realizowane były również specjalne programy mające na celu konsultacje z lekarzami, logopedą, jeśli trzeba psychologiem. W czasie kilkugodzinnego pobytu dzieci muszą coś zjeść, dlatego przygotowane są dla nich podwieczorki, kolacje, a w sobotę obiad.

Świetlica przy parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Sosnowcu ma swoją siedzibę w budynku plebanii i składa się z kilku pomieszczeń, w których znajduje się sala pingpongowa, bilardowa, pracownia komputerowa, jadalnia, sala do nauki oraz kuchenka. Świetlica powstała w zaadaptowanych pomieszczeniach piwnicy. Początkowo korzystali z niej tylko ministranci, jednak szybko o jej wartości przekonali się młodzi ludzie z pobliskiego osiedla. Świetlica jest czynna przez cały tydzień, od rana do wieczora. "Jest to podyktowane tym, że dzieci i młodzież mają zajęcia raz do południa, raz po południu i często nie mają się gdzie podziać, dlatego wolę, aby przychodzili do mnie, niż aby wychowywała je ulica" - mówi ks. proboszcz Edward Darłak.

Niemal od 12 lat pomaga dzieciom i ich rodzicom Ośrodek Pomocy Dzieciom przy parafii katedralnej w Sosnowcu, zwany Dziecińcem Miłości. Twórcą, a zarazem koordynatorem działań placówki jest Halina Łojas, która nie tylko czas, ale i własne serce poświęca niesieniu pomocy dzieciom i ich rodzinom. "Obserwując dziesiątki rodzin, doszłam do wniosku, że tym ludziom, którzy zaniedbali swoje życie, trzeba dać miłość. Za wzór przyjęłam pedagogikę św. Jana Bosko. Święty, prowadząc w bardzo trudnych warunkach oratoria, budował swój system wychowawczy na solidnych fundamentach wiary, rozumu, a przede wszystkim miłości. Staram się pokazać młodym ludziom, że można radośnie, owocnie żyć, nie sięgając po alkohol, narkotyki, nie uciekając się do kradzieży, rozbojów, bijatyk" - mówi Halina Łojas.

Centrum Młodzieżowe "Tlen" w Wojkowicach to miejsce, które w zamierzeniu twórców jest wolne od przemocy, wulgaryzmów, nałogów, nienawiści i zazdrości. Młodzież uczy się budować i tworzyć wspólnotę miłości, szacunku i zrozumienia. W zajęciach uczestniczy wiele osób. "Młodzi ludzie przychodzą do centrum, gdyż są zainteresowani j. niemieckim, filmem czy dziennikarstwem. Lubią tu spędzać wolny czas, spotkać się ze znajomymi, wypić herbatę, pograć w gry planszowe. Jeszcze inni chcą posiedzieć przy komputerach" - powiedział Niedzieli ks. Piotr Madeja. Tydzień w Centrum jest podzielony na dwie połowy: poniedziałek -wtorek-środa to dni zajęciowe; spotykają się wówczas konkretne osoby w konkretnym celu. "Grupa internetowa pracuje nad stroną internetową i konfiguracją sieci komputerowej, odbywają się zajęcia językowe, warsztaty dziennikarskie, zajęcia plastyczne, swoje spotkanie ma dyskusyjny klub filmowy. Zajęcia od poniedziałku do środy są prowadzone przez ludzi, którzy kochają to, co robią. A równocześnie są wystarczająco młodzi, by pamiętać, jak to jest być nastolatkiem. Natomiast od czwartku do soboty Centrum zamienia się w dom. Wtedy młody człowiek może spokojnie przyjść i miło spędzić czas" - opowiada o pracy centrum "Tlen" ks. Madeja.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.